Aż po horyzont. Tom II recenzja

„Aż po horyzont” tom II Agnieszki Janiszewskiej to bardzo wciągająca książka, która opisuje dzieje rodziny od przeszłości do teraźniejszości. Dzięki zamiłowaniu do historii wielu jej członków, ich wnikliwości do znajdywania nawet najmniejszych szczegółów zostaje odkryta niechciana prawda.
W większości rodzin są jakieś tajemnice, które dla jednych są niezwykłe, a dla innych straszne. Jeżeli jest to niewygodna tajemnica, to chcemy, żeby nigdy nie wyszła na jaw, a jeżeli już jednak wypłynie na jaw, to chcemy o niej jak najszybciej zapomnieć lub tak nią pokierować, żebyśmy nie zostali w nią zbyt mocno zaplątani.
Głównych bohaterów w tej książce jest wielu, można powiedzieć, że praktycznie każda z występujących tu osób ma swoją cząstkę w historii tu opisanej. Bez chociaż jednej z nich nie byłoby tak fajnej całości. Czasami odkrycie niezręcznej tajemnicy kończy się źle i zmiany są nieodwracalne, natomiast w tej książce zakończenie jest pozytywne i dlatego mogę powiedzieć, że z przyjemnością się ją czytało.
W pewnym momencie już prawie odkryłam prawdę i tylko dla potwierdzenia doczytałam do końca, czekając na to najważniejsze, czyli pozytywne rozwiązanie. Szkoda mi bardzo kobiet, które zostały tutaj opisane przez autorkę, zapewne jest to jej fikcja literacka, ale w rzeczywistości mogło to wszystko się wydarzyć.
Historia drugiej wojny światowej jest tutaj przedstawiona oczami teraźniejszości, ponieważ niewielu ludzi miało poglądy takie jak jeden z bohaterów. Teraz autorce łatwiej jest pisać o tym co było i jakie mogły być tego konsekwencje. Autorka jest z wykształcenia historykiem i nic dziwnego, że w swojej książce opisała fragmenty historyczne niezbyt wygodne politycznie, o których długo się nie mówiło, a w szkołach nawet zabraniano o tym mówić. Obecnie żołnierze AK i podziemnego działania są pokazywani przy wielu okazjach historycznych i w tej książce zostali oni ładnie wpleceni.
Podsumowując, książkę czyta się bardzo przyjemnie. Autorka ma fajny styl, a swoją stworzoną historią potrafi zaciekawić. Z pewnością sięgnę po kolejne książki autorki, gdy tylko się one pojawią.
Okładka bardzo adekwatna do treści książki. Motto „Przeszłość kończy się dopiero wtedy, gdy ją zaakceptujemy” dla mnie nie jest zbyt oczywiste, powiedziałabym bardziej, że przeszłość powinniśmy zaakceptować i żyć dalej na jej podwalinach.