W żywe oczy recenzja

Claire Wright marzy o aktorstwie. Jednak w zrealizowaniu amerykańskiego snu przeszkadza jej brak zielonej karty, oraz demony z przeszłości. Kobieta jest zmuszona pracować jako testerka wierności, gdzie poznaje Stellę Fogler.
Następnego dnia po nieudanej prowokacji męża Stelli, okazuje się, że kobieta została zamordowana, a jedną z ostatnich osób, która widziała ją żywą była właśnie Claire.
Zaczyna się niepowtarzalna gra pełna manipulacji i ukrytych pułapek.
Kto zamordował Stellę?
Dlaczego kobieta ostrzegała Claire, żeby uważała na jej męża?
Co ma z tym wszystkim wspólnego tomik poezji?

JP Delaney po raz kolejny udowodnił, że świetna fabuła na książkę to jeszcze nic. Bo jak tak można zepsuć zakończenie ciągle czyhającą przewidywalnością, kiedy to w całej powieści wyskakiwały jak z rękawa niespodzianki?
Sama poezja Baudelair’a była tak skierowana na pierwszy plan, że można by pomyśleć, że pisarz miał chorą obsesję na punkcie poety.

Czy sztuka potrafi popchnąć do złych uczynków?
Jaka jest granica między grą, a wgłębianiu swoich prawdziwych uczuć?

Autor powieści stworzył tak płytkie postacie, że zastanawiam się czy wszyscy artyści są tacy sami.
Powierzchowność bohaterów rzuca się w oczy, a książka która miała być niezwykłym szokiem i niepowtarzalną lekturą okazała się tylko dobrze wykonaną pracą przez PR, bo same „ochy” i „achy” nad powieścią są mocno przesadzone.