Nie wiesz nic recenzja

Każdy kto tutaj ze mną już jakiś czas jest, dobrze wie, że Marcell Moss ma u mnie swoją półkę na regale. I choć swoimi pierwszymi książkami „porył mi głowę” …ekhm, znaczy zachwycił, tak niektóre z nich, są bardziej stonowane, ale tak samo dobre i śmiem twierdzić, że potrzebne. Każda z nich porusza ważne tematy, które w naszym społeczeństwie pojawiają się coraz częściej, a i dodatkowo są coraz częściej bagatelizowane. Dlatego o nich warto mówić i uświadamiać co poniektórych, że nie wszystko jest takie kolorowe, a czasem wystarczy chociaż trochę zainteresowania, zrozumienia i pomocy, aby ocalić czyjeś życie, czy komuś pomóc. Ale dobra, koniec z tym moralizującym tonem ;) przejdźmy do książki.

„Nie wiesz nic” to już trzeci tom cyklu Liceum Freuda. Akcja dzieje się po wydarzeniach z pierwszej części, dlatego obowiązkowo najpierw przeczytajcie „Nie wiesz wszystkiego”!! Po tragicznej śmierci Alana, drużyna siatkówki, w której był kapitanem, nie może dojść do siebie. Morale zawodników znacznie opadły, a nowy kapitan – Hubert, nie do końca jest dla nich autorytetem, a nawet zdarzają się przypadki, gdy oskarżają go o to, że się cieszy ze śmierci Alana. Aby zżyć się trochę z chłopakami, Hubert postanawia zorganizować dla nich wypad w Bieszczady. To, co ich tam spotka, przejdzie ich najśmielsze oczekiwania, a spokojny wypad będzie walką na śmierć i życie…

Za to w liceum Freuda, Marta i jej „ekipa” będą dostawać listy z pogróżkami. Ktoś wie co zrobili i grozi, że wyjawi ich tajemnice.. czy dowiedzą się, kto jest ich prześladowcą?

Powiem szczerze, że na początku nie umiałam sobie przypomnieć kto jest kim, trochę czasu minęło już od mojego czytania pierwszej części. Ale im dalej, tym sytuacja coraz bardziej mi się rozjaśniała i powiem Wam, że autor w ciekawy sposób poprowadził całą fabułę. Motyw listów i szantażu, skojarzył mi się od razu z filmem „Koszmar minionego lata”, który oczywiście jest filmem z moich młodzieńczych lat i mam do niego ogromny sentyment. Dlatego też, czułam się zaintrygowana tym, jak cała historia się potoczy i nie mogłam się wręcz tego doczekać :P

Bardzo ciekawił mnie też motyw obozu, a to wszystko przez prolog, który już od pierwszych stron, każe nam zgadywać co, gdzie, z kim i dlaczego :P mnie niestety udało się odgadnąć, kto za tym wszystkim stoi (w sensie obozu) – wydedukowałam to już gdzieś w połowie książki :P ale to nie zmieniło tego, że historia była naprawdę fajna… czasami mrożąca krew w żyłach, ale i przerażająca. Pierwsze myśli podczas czytania? – „Jak dobrze, że moim największym problemem w liceum, był brak pracy domowej” :P Ilość „nastoletnich problemów” w tych książkach, mnie osobiście przeraża. Mamy tu rozdziały z perspektywy paru uczniów i każdy z nich zmaga się z innym życiowym problemem. Łączą ich jedynie wydarzenia z tamtego felernego dnia, gdy zginął Alan i Otylia. I szczerze? Czytałam to i miałam ochotę ich wszystkich wystrzelić w kosmos. I choć irytują mnie niesamowicie, to i tak jestem ciekawa co nowego autor im zgotuje w kolejnej części. :D Książkę polecam i czekam na kolejną! A Wy?