33 dni prawdy recenzja

Pierwsza książka autora, którą czytałam to "Działanie niepożądane", po której miałam mieszane uczucia. "33 dni prawdy" wywarły zdecydowanie lepsze wrażenie.

Akcja książki dzieje się w Cleveland i przedstawia wydarzenia z kolejnych trzydziestu trzech dni. Niektóre rozdziały opisują retrospekcje sprzed lat. Historia zaczyna się od, jak się początkowo wydaje, spotkania dwójki przyjaciół. Fox przyjeżdża do rezydencji chorego na guza mózgu Daniela Younga. Szybko okazuje się, że oczekiwania gospodarza co do zadania, które przygotował Foxowi, są dalekie od przyjacielskich.
Następnego dnia niespełna sześćdziesięcioletnia przedszkolanka, Dona Jonson, wraca do swojego domu. Na miejscu znajduje porozkładane dziesiątki zdjęć, które przywołują przeszłość, od której kobieta starała się uciec.
Niegdyś dyrektor dużej firmy, obecnie bezrobotny, John Snyder, jest sfrustrowany, że jest na utrzymaniu żony, wziętej pani adwokat. Tego dnia kurier przywozi mu przesyłkę ze zdjęciami, które przedstawiają Samanthę w objęciach czterech różnych mężczyzn. Zleca swojemu przyjacielowi, prywatnemu detektywowi Philowi Fosterowi, by zdobył niezbite dowody na niewierność żony, których będzie mógł użyć podczas sprawy rozwodowej. Małżonkowie od dawna to planowali, ale Samantha nie chciała tracić połowy majątku, a John nie chce rezygnować z życia w luksusie.
Kolejnego dnia zostają znalezione zwłoki Dony Jonson. Prawdopodobnym samobójstwem zajmuje się detektyw James Adams. Jednak sprawa nie jest tak oczywista, gdyż w domu denatki zostaje znalezione zdjęcie, przedstawiające Donę w habicie.
Kolejne dni odsłaniają całą siatkę powiązań między bohaterami i następującymi po sobie wydarzeniami.

Stworzona przez pisarza intryga to istny labirynt. W drugiej połowie często musiałam cofać się o kilka stron, żeby wszystko należycie ułożyć sobie w głowie. W powieści występuje spora liczebność postaci, co uznaję za atut. Finały były jakby dwa. Ten mały pozostawiał luki fabularne, które zostały uzupełnione w wielkim. Zakończenie całkowicie mnie zaskoczyło. Całości dopełnia dobry styl, niezbyt wyszukany, ale nie prymitywny.

Reasumując — kreacja postaci, stylistyka, tempo, zawiłość intrygi celnie trafiła w mój czytelniczy gust. Przyczepić mogę się do jednego niedopatrzenia korekty:

Rozumiem, że chodzi o klapę, bo podczas mdłości raczej nie ma sensu, żeby kobieta podnosiła sedes. Oczywiście, nie miało to wpływu ani na fabułę, ani na mój odbiór.