Zemsta

Drugi tom sagi kaszubskiej rozpoczyna się od dramatu. Nestor rodu Stoltmanów ginie w tajemniczych okolicznościach. Cała rodzina zastanawia sie kto mógł tak okrutnie zamordować ojca.
Nie mniej dramatycznie wiedzie się poszczególnym członkom rodziny, każdy z nich musi zmierzyć się z losem, który nie jest zbyt łaskawy. Bruno zostaje ojcem bliźniąt, Piotr szuka szczęścia w polityce i zarazem odnajduje w sobie pociąg do mężczyzn, Anna rozdarta miedzy rodziną a mężem Niemcem usiłuje znaleźć złoty środek, Anton wybiera życie żołnierza i przyłącza sie do wlak powstańczych, a Monika wikła się w romans i musi wyjechac z rodzinnych stron.
W tej rodzinnej historii oczywiście pięknie ujęta walka o przynależnosć narodową. Nie jest to łatwe, bo kaszubska ziemia jest mocno podzielona. Część mieszkańców pragnie przyłączenia do Polski, inni nie wyobrażają sobie życiagdzie indziej jak u Niemca. A że to ludzie mocni i charakterni, to i zajadłość w nich ogromna. I dzięki temu bohaterowie są autentyczni, zadziorni ale z ogromną chęcią kochania.
Oprocz tego niewątpliwym atutem powieści jest język. wiele tu wtrąceń w gwarze kaszubskiej, co zaciekawia, ciut utrudnia czytanie, ale dodany pod każdą stroną słownik od razu wyjaśnia wątpliwości o co chodzi.
No i oczywiście piekne opisy zarowno przyrody tamtego rejonu, jak i zwyczajów. I tradycyjnie z niecierpliwoscią trzeba oczekiwać na ukazanie się kolejnego tomu sagi.

Zemsta! Czy warto się jej podejmować, czy choć z bólem w sercu, lepiej pozostać dobrym człowiekiem, w końcu odwet to szkodliwe działanie wobec innych…

Wielokrotnie myślałam o tym, żeby się zemścić, ale nigdy tego nie uczyniłam, pierwsze emocje opadały i wracał rozsądek. Czy takie działanie by mi mogło? Raczej nie, potem mogłabym się czuć źle sama ze sobą.

Kiedy dzieje się nam lub naszym bliskim krzywda często myślimy o odpłaceniu się….i taki zamiar miała rodzina Stoltmanów, chcieli znaleźć mordercę ojca, chcieli go pomścić.
Wróciłam na Kaszuby, bo zwyczajnie zżyłam się z bohaterami, bo chciałam zobaczyć jak postąpią w sytuacji, której się znaleźli, bo chciałam poznać ich dalsze losy.

Śmierć zabrała Bernarda, a cała rodzina musiała żyć dalej. Nie było łatwo, oprócz żałoby i cierpienia, mocowali się z mieszkańcami wsi, z własnymi emocjami, bo życie przecież toczyło się dalej i stawiało przed nimi nowe wyzwania, bo każdy z rodzeństwa stanowił niepokorną duszę. Każdy z nich bardzo “poplątany emocjonalnie” i każdy próbował sam odkryć co się wydarzyło… kto „śmiał podnieść rękę” na ich ojca?!

To opowieść pozwalając poczuć klimat tego miejsca, opisującą zwyczaje, tradycje, historie tych ziem. W głowie niemalże słyszymy glosy Antona, Piotra, Anny, czy Brunona… dzięki lokalnej mowie, którą poznajemy. (Nie obawiajcie się, że nie zrozumiecie tych słów, autorka o to doskonale zadbała i wszystko wytłumaczyła).

Choć dobra i spokoju niewi...

W ten piątkowy wieczór opowiem o najnowszej powieści Darii Kaszubowskiej, czyli czas na kolejny tom cudownej sagi kaszubskiej.

„Krwisty zmierz nie zapowiadał dobrej wróżby na nowy rok.”
Po śmierci Bernarda Stolmana rodzina nie może odnaleźć się w nowej rzeczywistości, każde z rodzeństwa próbuje poradzić sobie z żałobą na swój własny sposób.
Każde z rodzeństwa próbuje też na własną rękę odkryć kto zabił ich ojca.
Czy im się uda odkryć prawdę?
Sytuacja w kraju też nie jest za spokojna, kaszubi nie mają łatwo z jednej strony nie chcą być germanizowani, ale czy chcą być Polakami?
Nastroje pomiędzy ludźmi są bardzo napięte, a przekonania polityczne tylko pogłębiają tą przepaść, która się pomiędzy nimi tworzy.

„Myślę o miłości, Ana. O miłości, a nie o nienawiści.”
Daria Kaszubowska stworzyła opowieść, która nie jest oczywista.
Opowieść, która przenosi nas w czasie gdzie powojenne nastroje wcale nie są przyjazne.
Miłość, nienawiść, zemsta, zawiść, wybaczenie, rodzina, małżeństwo, codzienność i niełatwe relacje międzyludzkie to wszystko znajdziemy na kaszubskiej ziemi.
Bohaterowie na wskroś realni, żywi, dialogi naturalne, a kaszubskie zwroty tylko dodają jej realizmu.
Zakończenie w punkcie kulminacyjnym tylko podsyca oczekiwanie na kolejną część.
Polecam serdecznie.

Drugi tom sagi był równie przyjemny jak pierwszy. Może nawet bardziej, bo był też bardziej obyczajowy. A jako bonus, dokładnie w momencie zakończenia go, na #legimi pojawiliście tom 3. Tak więc mam kontynuację od ręki.