Zakuty w stal

Žamboch sprawdza się w każdych warunkach - w praczasach, równoległych światach, klimatach fantazy, niczym z Wiedźmina Sapkowskiego, czy, tak jak tutaj, w futurystycznej wizji przyszłości, gdy sztuczne inteligencje zaczną przejmować świat z rąk ludzi. Ciekawe, że właściwie zawsze w gruncie rzeczy wychodzi mu ten sam bohater: męski, umiejący się bić samotnik, analitycznie myślący macho broniący słabszych i kobiet, który wobec tych ostatnich bywa delikatny, chwilami rozkosznie wręcz nieśmiały, ale kobiety, które szczerze pokocha, najczęściej się nim tylko bawią. No cóż - kociaki (co ma chyba odrobinę inny zakres znaczeniowy, niż kočky)...

Mimo to przyzwyczajałem się chyba przez 150 stron do nowego otoczenia, zanim historia mnie "złapała". Dużym plusem jest niezła orientacja autora nie tylko w sposobach walki (praktykowane hobby autora), ale też wiedza o właściwościach pierwiastków, energii jądrowej, właściwościach metali kompozytowych itp. (jest fizykiem z wykształcenia). Solidny sposób opowiadania, niepozbawiony elementów ironii i humoru (choć tego tutaj jakby mniej niż zwykle) otrzymuje więc wsparcie w warstwie rzeczowej opowieści - nie drażni dzięki temu brakiem spoistości i znajomości rzeczy, co zdarza się nieraz, niestety, nawet uznanym autorom. Nie po raz pierwszy u Žambocha połowa nazwisk jest pochodzenia słowiańskiego - szkoda tylko, że w wersji anglosaskiej, ale rozumiem - wymogi praktyczne międzynarodowego rynku książki. Nazwisko milkliwego weterana Katzinski...

Żamboch jest jednym z tych pisarzy, którzy tworzą powieści obok których trudno przejść obojętnie. Nie chodzi nawet o to, że są jakieś specjalnie wybitne. Jednak są tak napisane, że trudno od nich się oderwać i każda z nich sprawia, że na jakiś czas znikam dla świata. Nie wszyscy to potrafią, tym bardziej mnie cieszy kiedy wydawnictwa wydają kolejne jego dzieła.

„Zakuty w stal” to kolejna powieść tego autora. Tym razem to postapokaliptyczna wersja zdarzeń, czyli co by było gdyby…
Świat to pustynia skażona chemicznymi truciznami, niemalże nie zdatna do życia. Ludzie usiłują przetrwać szukając surowców i miejsca do życia. Po czterystu latach po katastrofie autonomiczne maszyny bojowe nadal są aktywne i niezwykle niebezpieczne. W tym świecie żyje, a raczej usiłuje przetrwać Matyjasz Sanders, który pewnego dnia zostaje siłą wcielony do załogi czołgu. Jako mechanik ma niezwykle ważne zadanie. Ale jak sobie poradzi wśród najemników? Przekonajcie się sami.

Autor nie skupia się na mało ważnych opisach krajobrazów, czy wyglądzie bohaterów. Książka ta to 700 stron akcji. Na każdej stronie coś się dzieje i praktycznie nie ma w ogóle jakichś zastojów, które mogłyby znudzić potencjalnego czytelnika. Jest naprawdę dobrze. Pisarz ten jest niezwykle wszechstronnym pisarzem. Nie ważne czy jest to świat oparty na magii, czy technologiczna utopia. Żamboch doskonale się czuje w każdym z tych światów, a to tym bardziej cieszy kiedy się czyta taką powieść. Polecam.