Wyspa Mgieł

Ostatnio czytam dużo debiutanckich powieści. Pisząc człowiek nie zdaje sobie sprawy z tego jak wiele można wykrzesać z powieści, jakie wątki mogą zaciekawić innych i co trzeba ulepszyć. W głowie pisarza świat ten istnieje naprawdę, a sztuką jest pokazać go w sposób taki, żeby inni zobaczyli jego wszelkie wspaniałości i cuda. Jednym autorom udaje się to bardziej, innym... cóż, mniej. Wyspa Mgieł dla mnie osobiście, niestety wpasowuje się w tą drugą kategorię.

Intrygujący prolog zaciekawił mnie na tyle, że zaczęłam się zastanawiać na czym będzie się opierać ta historia.
Liczyłam na opowieści o piratach, magach, syrenach, potworach morskich i przygodach jak w Sindbadzie... A co otrzymałam? O tym za chwilę.

Książka opowiada historię Lirr (o jej pełnym imieniu też wspomnę później), która zostaje wyłowiona z morza przez piratów. Opiekują się nią, ale potem na skutek jakiegoś tajemniczego kontraktu z księżną, Lirr trafia pod jej opiekę. Bohaterka żyje na zamku i zaprzyjaźnia się z księciem, w którym potem się zakochuje. Niestety królowa zapada na tajemniczą chorobę, na którą jedynym lekarstwem zdają się być łzy bogini z tajemniczej Wyspy Mgieł.

Powiem, że brzmiało intrygująco, ciekawie i niesamowicie... Niestety brzmiało.

Zacznę od wad.
1. Lirr... To jest jedna WIELKA chodząca wada w tej książce. Powiedzieć o niej, że jest irytująca to trochę jak porównać ulewę do mżawki :/ Wkurzała mnie swoim zachowaniem. Dziecinną dumą i nie wiadomo czy...

Zanudzam Was tym czytaniem polskich debiutów nie? :D
Ale skoro obiecuje się Autorce książki, to trzeba prawda? ;)

"Wyspę Mgieł' mam za sobą od kilku dni, które upłynęły mi na zbieraniu myśli, to nie było wcale takie proste ;)
Ta książka jest... Inna. Z jednej strony dziwny świat, tajemniczość która bucha z kartek, zagadki, mnogość pytań które pchają do lektury a z drugiej jest Lirr. Główna bohaterka, która powodowała, że marzyłam by wyjąć ją z książki i zlać tak, żeby nie mogła przez tydzień usiąść.
Co za dziewuszysko! Dzika, arogancka, bezczelna, nieokiełznana. Tak, dziecko pirata, ale... Jakby puszczone samopas, bez żadnej kontroli. Naprawdę marzę by ją dorwać i sprać jej tyłek.
I mimo wszystko wykreowanie bohaterki w ten sposób to wcale nie wada :P bo wzbudza emocje, no i co, że negatywne? Emocje są ważne przy czytaniu.

Ale jest jeszcze trzecia strona. Ta która mnie faktycznie uwierała, a nie wkurzała budząc we mnie wachlarz odczuć.
Świat. Mnie on bardzo, bardzo ciekawi, chciałabym wiedzieć o nim więcej. Tak, liczę w tej kwestii na drugi tom, ale i w pierwszym mogłoby być o nim więcej. Sporo jest zaczętych, muśniętych elementów, nie do końca poprowadzonych. I tak nie znamy praw rządzących krajami, nie zostajemy oprowadzeni po większej ilości terenów, nie wiemy tak na prawdę gdzie jesteśmy.
Ale też to staram się sobie tłumaczyć. Mimo narracji trzecioosobowej patrzymy na świat niejako oczami Lirr, która poza czubek własnego nosa rzad...

[z recenzji] Osaczana zdjęciami popularnych (ale nie zawsze dobrych jakościowo) książek, w pełni nie mogę pojąć, dlaczego tak wielu godzi się na udrękę, niżeli sięgnąć po coś, co z miejsca zdobyłoby ich serca. A tak na pewno byłoby z „Wyspą Mgieł” Marii Zdybskiej. To niedorzeczne, że tak niewiele osób miało przyjemność zapoznać się z Lirr i samemu odbyć niesamowitą, pełną magii i mrocznych niespodzianek przygodę, zwieńczoną zaskakującym zwrotem akcji! Dlatego pozwólcie sobie od czasu do czasu zaszaleć i śmiało sięgajcie po debiuty, bo te nieraz zdołają mnie zaskoczyć. Mogę się pod tym podpisać rękami, nogami oraz swoim wielgachnym kinolem!