Więzień urodzenia część 2

Jeffrey Archer to szarlatan. Wyjątkowo utalentowany i sprawny szarlatan.

Nie będę pisał o fabule książki, bo nawet najmniejszy spoiler może skutecznie zepsuć radość ze zgłębiania intrygi, w jaką wciąga nas autor, zaznaczę tylko, że ten szarlatan i manipulator, tak skonstruował akcję powieści, że nie ma tu miejsca na jakiekolwiek dylematy moralne - Danny prosty mechanik z Londyńskiego East Endu, analfabeta o złotym sercu, prostolinijny i honorowy, staje naprzeciw Spencera Craiga - cynicznego adwokata, złotego chłopca z Cambrige, który wmanewrował go w morderstwo, chyba wiadomo komu kibicujemy? W tej książce dobrzy są dobrzy a źli są źli. Nie ma szarości. Od początku chcemy żeby zło zostało ukarane, żeby Danny skopał Craigowi dupę.

Autor pruje przez fabułę jak bolid formuły pierwszej, ani na moment nie zwalniając i muszę przyznać, że przyjemność obcowania z "Więźniem..." jest wielka, zresztą kto czytał Archera ten wie i cóż tego, że postacie są płaskie i jednowymiarowe - od początku podzielone na dwa obozy, co z tego, że sposoby jakie autor wybiera aby wybrnąć z meandrów fabuły są naciągane i nieprzekonywujące, jeśli jedyne o czym marzysz po wejściu do tramwaju, to jak najszybciej odpalić czytnik żeby w "Archerze" utonąć. Opis procesu, pojedynki obrońcy z oskarżycielem na sali sądowej ich walka na słowa, jest godna Grishama - mistrzostwo dramatu sądowego.
Opis więziennego życia? Może to nie Zielona Mila ani Skazani na Shawshank, ale pióro Archera nie takie...