Warszawianka. Od zmierzchu do świtu

To jest ewidentnie romans. Wątek kryminalny i szafarz historyczny usuwają się w cień a na pierwszym planie króluje gorące uczucie Leontyny i Aleksandra, czyli Polki i Moskala. I choć romansów nie lubię i nie czytuję, tę książkę czytałam z zapartym tchem. Jest bardzo sprawnie napisana. Początkowo gubiłam się w natłoku postaci, zwłaszcza strasznych ciotek głównej bohaterki (poprzednią część czytałam rok temu i zdążyłam sporo zapomnieć), ale w miarę czytanych stron wszystko się wyjaśniło. Stąd rada: najlepiej czytać tomy „Warszawianki” po kolei i niedługo jeden po drugim. Całą trylogię polecam!

Wszystko ładnie pięknie, ale XIX-wieczni policjanci, rozważający, czy mają do czynienia z seryjnym mordercą?! Jeśli autorka nie zdawała sobie sprawy, kiedy i w jakich okolicznościach to pojęcie powstało, to redaktor powinien ów kuriozalny błąd wyłapać. Mam też wrażenie, że ludzie dziewiętnastowieczni nie byli tak obeznani z terminem „alibi”. Poza tą irytującą wpadką, satysfakcjonujące zakończenie kryminalno-romansowej serii.

Jaka szkoda że to już ostatni tom cyklu o Leontynie Rapackiej.Ida Żmiejewska stworzyła świetną serię kryminałów retro.W Warszawie w końcu XIX wieku naprawdę dużo się działo,a i zdarzało się że trup ścielił się gęsto.Podobnie jest w tej części,podczas karnawałowego balu ginie znana dziennikarka Józefina Majerowa,jej ciało znajduje Leontyna.Dziewczyna właśnie wróciła do miasta po kilkuletnim pobycie za granicą.Śledztwo w sprawie zbrodni prowadzi dawny ukochany dziewczyny rosyjski policjant Aleksander.
Powieść świetnie ukazuje konwenanse jakie wtedy rządziły,matki wybierały swoim córkom mężów,te miały niewiele do powiedzenia,chociaż często wybranie tego którego naprawdę się kochało kończyło się towarzyskim wykluczeniem.
Widać że autorka świetnie czuje temat XIX wieku,nie zanudza czytelnika niepotrzebnymi informacjami,a sprawia że historia staje się ciekawsza.Gorąco polecam i czekam na kolejne powieści.

est rok 1894,karnawał. Warszawianie bawią się codziennie na wielkich balach, przyjęciach i rautach. Idealny czas, by znaleźć mężów dla córek (marzenie matek) i to najlepiej z pokaźnym posagiem (wymóg ojców).
Na jednej z takich imprez ginie Józefina Majerowa, autorka rubryki towarzyskiej w jednej z warszawskich gazet.
Kim jest morderca? Czy był na balu?
Do akcji wkracza Młody sędzia śledczy, Jerzy Szuster. Pomaga mu w śledztwie, dobrze znany z poprzednich dwóch tomów, komisarz policji, Aleksander Woronin.
Jakież jest jego zdziwienie, kiedy odkrywa, że zamordowaną znalazła jego dawna ukochana Leontyna Rapacka. Co ma wspólnego z tą sprawą? Śledztwo trwa, brak jakichkolwiek śladów, nieznane motywy zbrodni, trudno ustalić, co zaszło. Sprawa się komplikuje, kiedy dochodzi do kolejnej zbrodni. Jeszcze więcej tajemnic, podejrzani mają alibi.
Kto jest mordercą? Co łączy obie ofiary?
I najważniejsze pytanie (choć nie dla śledztwa) czy Leontyna czuje to samo co Woronin? Czy panujące wówczas zasady i normy moralne powstrzymają uczucie?
Ten wątek jest równie ciekawy i wciągający jak tropienie złoczyńcy 😉
Ta seria wciąga od pierwszych stron. Świetny kryminał z mocnym wątkiem obyczajowym i romansem, a to wszystko w pięknie przedstawionej Warszawie z końca XIX wieku.

„Czas płynie, a skandale mają to do siebie, że cichną prędzej czy później. Złamanego życia nie da się naprawić”.