Upoważnienie do szczęścia

Długo mi szło czytanie, bo po pierwszym opowiadaniu chciałam ciągu dalszego - a to był koniec. "Zdążyć przed pierwszą gwiazdką" i "Wahanie wokół zera" - podobały mi się i szlag mnie trafił, kiedy w toku czytania układałam sobie w głowie jak to się skończy i zostałam kompletnie zaskoczona. Nauczona już doświadczeniem z poprzednich dwóch opowiadań ostatnie z nich "Nie lubię kobiet" (swoją drogą same stereotypy tam są, co nie podobało mi się bardzo), potraktowałam z rezerwą i nie zrobiło na mnie żadnego wrażenia, bo znów Grochola zastosowała technikę zaskoczenia czytelnika. Być może przy innej kolejności i to by mnie zaskoczyło, ale tak się nie stało. Pani Grochola nie pisze wzniosłej literatury i jeśli ktoś sięga po nią oczekującego czegoś ambitnego - zawiedzie się. Ot miłe, nie zawsze dobre czytadło. Pozostałe opowiadania nie zapadły mi szczególnie w pamięci. Także książkę oceniam tak pół na pół. I podobała mi się i nie podobała jednocześnie. Każdy, kto przeczytał chyba wie, o czym myślę.

Jak chyba każdy, kto sięgnął po tą pozycję byłam zaskoczona faktem, że książka to zbiór opowiadań. Co za tym idzie jedne opowiadania trochę nudzące inne z kolei bardzo wciągające. Książkę się szybko czyta i każdy znajdzie tam jakaś historię dla siebie oraz cząstkę siebie w tym zbiorze opowiadań o różnej miłości.

troche mnie zaskoczylo iz to zbior opowiadan po pierwszym rozdziale lecz bardzo przyjemne historie miłosne:)nprzede wszystkim nie harlequiny(hehe nawet nie wiem jak to sie pisze;p)

zaskoczona byłam na początku tym, że jest to zbiór opowiadan, ale szybko wciągnęły mnie te miłosne historie- b. fajna książka ;)