Ulica Nadbrzeżna. Cudowny czwartek

Steinbeck, jakiego nie znałam. Dużo tu bowiem ciepła i humoru, a cały brud świata kryje się w cieniu. Gdzieś między budynkami czy między myślami. Dzięki temu całość jest lekka, a skupia się wokół życia małej społeczności. Są grupy, dobre intencje i niecodzienne wydarzenia. Sztuczne uśmiechy czy chwile radości. Pojawia się garść smutku, ale smutku przytłumionego poczuciem humoru oraz podejściem do życia, jakie skrzy kolorami. Nie tego się spodziewałam, ale ogromnie się cieszę, że jednak właśnie to dostałam.

„Ulica nadbrzeżna" oraz „Cudowny czwartek" to dwa opowiadania rozgrywające się w tych samych realiach. Między akcją jednego a drugiego znajduje się kilka lat różnicy, ale mniej więcej dowiadujemy się, co nas ominęło. Dobrze znani nam bohaterowie są odrobinę starsi, nie każdy żyje, niektórzy wyjechali, a nowe osoby się pojawiły. Życie dalej toczyło się swoim biegiem, nawet jeśli czytelnik nie mógł tego obserwować.

Steinbeck jak dotąd kojarzył mi się z ciężarem i łzami, a zamiast tego tym razem na twarzy gościł mi uśmiech. Okazało się, że humorystyczne opowiadanka również znakomicie mu wychodzą, a piękno opisów... Jestem wobec nich bezbronna! Oczy lśnią mi w zachwycie, gdy tylko zanurzam się w kolejnych sceneriach czy przemyśleniach bohaterów. Steinbeck to bowiem znakomity autor, który przemawia do mojego serca.

„Ulica nadbrzeżna" przekł. Adam Kaska
„Cudowny czwartek" przekł. Krzysztof Obłucki