Szachy pod wulkanem

„Szachy pod wulkanem” Håkana Nessera to siódmy tom serii o inspektorze Gunnarze Barbarottim. Mnie do książki przyciągnął jej opis, autor i cykl były mi kompletnie nieznane, ale przyznam, że w niczym to nie przeszkadzało – ani razu podczas lektury nie odczułam, że czegoś mi brakuje, że nie mam jakiejś wiedzy z przeszłości postaci. Już samo to dowodzi, jak świetnie książka jest zbudowana, prawda? Historia skupia się na zaginięciu literatów, przez co świat pisarski, wydawniczy i czytelniczy jest tu bardzo bliski, co dla fanów literatury zawsze jest dużym atutem powieści. Tu dodatkowo w tekst wplecione są fragmenty powieści jednej z postaci i pamiętnika drugiej, przez co pojawia się temat granicy pomiędzy fikcją literacką i rzeczywistością. Intryga zbudowana jest na zasadzie klasycznej, toczy się spokojnie, skupia się na przepytywaniu świadków i dedukcji, a delikatny humor wpleciony w kwestie inspektora Barbarottiego nadają lekturze lekkości. Tempo akcji jest przyjemnie wolne, a postacie są pełne – uwaga skupiona jest nie tylko na śledztwie, ale i na ich osobistych przemyśleniach. Książkę czyta się znakomicie, styl napawa spokojem i pozytywnym, stoickim podejściem. To coś dla wszystkich, którzy lubią dobre powieści detektywistyczne, w których nie trzeba morza krwi, by dobrze się bawić. Gorąco polecam!

Hakan Nesser dawno temu udowodnił, że skandynawska literatura kryminalna ma swój specyficzny klimat, a i on sam - swoim błyskotliwym humorem - świetnie się w niego wpisuje. To przymrużenie oka pojawi się czasem w "Szachach pod wulkanem", i całe szczęście, bowiem Barbarottiemu do twarzy z ciętym dowcipem.

Tym razem śledztwo inspektora zwiąże się z twórczością literacką, która swój początek ma w pisarstwie zaginionego właśnie autora Franza J. Lundego. Fragment jego powieści „Ostatnie dni i śmierć literata”, odkrywa historię morderstwa,w którym -zdaje się- sam autor uczestniczył. Sprawa jeszcze bardziej się komplikuje gdy grono pisarzy, którzy nagle przepadają bez wieści, powiększa się.

Początek i pomysł fabularny przypadł mi mocno do gustu, zniknięcia, które pozornie łączy tylko wspólny fach zaginionych, tajemniczy stalker, pozostawione urywki utworów. Wszystko to składa się na zagadkowy, pochmurny klimat powieści.

Rzecz rozgrywa się niespiesznie, Gunnar Barbarotti zagłębia się w coraz dziwniejszy świat literatów, mnożą się pytania, a nieliczne poszlaki nie dają zbyt wielu podpowiedzi.

W tej, siódmej już odsłonie serii, inspektor pozostawiony jest samemu sobie, Eve znajduje się w podróży, wątku obyczajowego jest tutaj nieco mniej, niż to miało miejsce w poprzednich częściach.

Mimo naprawdę niezłego pomysłu i obiecującego początku, w którymś mome...