Śmierć Dulgath

Trzeci tom "Kronik Riyrii" (czyli przygód Royce Melborna i Hadriana Blackwatera z początkowego okresu ich kariery złodziei i awanturników) okazał się w pewnym stopniu niespodzianką, nie do końca jednak pozytywną. Zaskoczeniem dla mnie było to, że "Śmierć Dulgath" jest powieścią w zasadzie niepowiązaną bezpośrednio z poprzednimi dwoma tomami tego cyklu, gdyż dwaj główni bohaterowie otrzymują misję prowadzącą ich poza okolice ich zwyczajowej działalności i brak jest jakichkolwiek nawiązań fabularnych do spisków i intryg wypełniających fabułę "Róży i ciernia". Oznaczało to również pozostawienie nierozwiązanymi części zagadek z poprzedniego tomu i porzucenie bohaterów pobocznych, których akurat zdołałem polubić. Jako rekompensatę tych lekkich rozczarowań M. Sullivan zaoferował mocno pokręconą i naciąganą intrygę. Royce i Hadrian podejmują się misji, która wydaje się podejrzana od pierwszej chwili, ale jakoś dziwnie nie budzi ona u nich żadnych wątpliwości. Hadrian pozostaje upartym i irytującym matołem, którego naiwność co chwila ściąga na Riyrię kłopoty a Royce musi go z nich wyciągać. Ten schemat po pewnym czasie naprawdę zaczyna być nużący a autor nie jest w stanie tego znużenia zrekompensować humorystycznymi dialogami oraz przygodowym charakterem fabuły. Pomaga nieco największa tajemnica książki, którą stanowi tożsamość trzeciej o-mało-co-głównej bohaterki, ekscentrycznej Nysy Dulgath, zagrożonej lecz nie przestraszonej serią zamachów na jej życie. I w tej części fabuły Sulli...