Prawdziwy cud

Mimo, że to romans. Mimo, że to typowe babskie czytadło. To jednak podobało mi się. Co jak co, ale wszyscy czasami lubimy przeczytać o jakiejś miłości. Obejrzeć film nasączony historią o miłości, czasami tandetną telenowelą. Ale. Lubimy to. I nie warto zaprzeczać, bo taka jest prawda ;-) Sparks tym razem zgotował nam mieszankę gorących uczuć, namiętności, ironicznych komentarzy i zagadkę świateł na niebie. Książką lekka, przyjemna i szybka w czytaniu. Nic chcieć więcej ;-).

Miłość, przemiana, tajemnica, wzruszenie - czyli to, czego zawsze szukam w książkach Sparksa i zawsze odnajduję ;) "Prawdziwy cud" nie jest wyjątkiem !

bardzo wzruszajaca historia. ksiazka dobra dla romyntykow i dla tych ktorzy lubia sobie od czasu do czasu poplakac. swietna!

Świetna książka.Nie spodziewałam się jednego elementu z zakończenia.Ci co czytali, wiedzą co mam na myśli : >

banalna i przewidywalna do bólu ..zawiodłam się

Jestem pod wrażeniem!

Bywały lepsze.

Nie, nie, panie Sparks. Tak się nie bawimy. Pan ma mieć same wspaniałe książki, a nie jakieś gnioty czy coś podobnego, rozumiemy się? Więc tę książkę zjadę- jak mogłabym się o to nie pokusić?- ale zapominam o niej później i jedziemy dalej. Może być? Musi, panie Sparks, musi. Zaczynało się ciekawie, nie powiem, że nie. Ciągle czekałam aż się rozkręci, zaciekawi mnie, wciągnie. I przeczytałam, nie mogąc doczekać się jakiegoś ostrego zwrotu akcji 10 stron, 20, 30, 50, 90, 147, 185, 193, 210... I doczekałam się. Cóż, ciężko byłoby napisać książkę, w której przez całe 382 strony nic by się nie działo. Pozostałe 100 parę stron jak najbardziej podobały mi się. Kolejna sprawa, tyle że to już raczej nie broszka Pana, panie Sparks. Ogromnie nie podobało mi się wyrażenie „niestety jednak”. Co to, u licha, ma znaczyć? Irytujące niezwykle. Ale... były i plusy. Postać Doris cudowna! Ciekawie odmalowany był też burmistrz i Alvin. Na temat głównych bohaterów nie będę wypowiadała się tak pochlebnie. Przesłodzeni, wyidealizowani do bólu, panie Sparks. Nie, nie, nie. A fabuła... Najpiękniejsza! Pomijając fakt, że kiedy byłam na 193. stronie, napisałam karteczkę. Z pozoru niepozorna- że tak się wyrażę- ale zawierała w sobie tajemnicę... Złożony papierek dałam Patrycji, która usychała z ciekawości, o co może chodzić. Powiedziałam jej, że wyjaśnię, gdy przeczytam książkę i kategorycznie zabroniłam, by przeczytała. Na karteczce było zakończenie książki. Tak naprawdę przeczytałam powieść po to, żeby...

Opowieść o dwójce młodych ludzi, na pozór diametralnie od siebie różnych, posiadających inne zainteresowania, pochodzących z różnych środowisk, których jednak coś połączy. Młody, utalentowany dziennikarz Jeremy Marsh wyjeżdża służbowo do małego miasteczka Boone Creek w Karolinie Północnej i zakochuje się w tutejszej bibliotekarce Lexie Darnell. Jeremy chce wyjaśnić zagadkowe zjawiska zachodzące na cmentarzu w Boone Creek i zrobić na ten temat reportaż. Czy mu się to uda i co oznacza (czego dotyczy) ów tytułowy "prawdziwy cud" wyjaśniają rozdziały powieści.
Lektura lekka, przyjemna, momentami wciągająca...

Problem z Nicolasem Sparksem jest jeden: sięgając po jego książki oczekujemy czegoś na miarę" Pamiętnika", "Jesiennej miłości" czy " I wciąż ją kocham". Ale nie oszukujmy się, nie każda jego pozycja może być tak wyjątkowa. Tu mamy do czynienia z przyjemną lekturą, która wspaniale odpręża, ale czy zostaje w nas na długo? We mnie nie. Początek był naprawdę obiecujący, ale reszta nie spełniła moich oczekiwań. Mimo to nie żałuję, naprawdę miło odpoczywało się z tymi bohaterami. Może nawet sięgnę po kolejny tom ;)

Tu już nie było tak kolorowo jak przy "Trzy tygodnie z moim bratem". Czasem łapałam się, że nie wiem co czytam. Pod koniec wszystko stało się przewidywalne i niemal oczywiste. Jednak mimo to miła lektura na jesienne wieczory ;)

Czytałam lepsze powieści Sparksa. Dla mnie była ona trochę za cukierkowata, jeśli chodzi o miłość. Chociaż opisy biblioteki bardzo przypadły mi do gustu (to mój fach!)

Nudna. Fabuła trochę bajkowa. Denerwowała mnie Lexie, jedna z głównych bohaterek.

Historia nie porywa. Momentami bardzo nudno. Najsłabsza powieść Sparksa