Pompeje

Nie czytałam innych powieści tego autora ale sądząc po wysokich ocenach i dobrych opiniach przy innych tytułach, Harris pisze rewelacyjne książki. Mnie przypadło w udziale zacząć (chyba) od najsłabszej i - jak widać po innych opiniach - nie jest to tylko moje zdanie.

Akcja książki rozgrywa się w ciągu czterech dni - przed i w trakcie erupcji Wezuwiusza w 79 roku n.e. Autor dość sprawnie przedstawił realia danej epoki, zestawiając to wszystko z wątkiem kryminalnym i romantycznym choć dla mnie ten ostatni był tam najzupełniej zbędny i nieciekawy. Dużym plusem i ciekawostką są umieszczone przed każdym rozdziałem współczesne notatki naukowe informujące bardzo dokładnie, co danego dnia się działo pod powierzchnią skorupy ziemskiej, które pozwalały lepiej zrozumieć nadchodzące wydarzenia i to była jedyna rzecz która mi się najbardziej w tej książce spodobała i zaciekawiła.

Niby wszystko jest ok a jednak mam wrażenie, że czegoś tu brakuje. Nie poczułam żadnej chemii przy czytaniu tej historii z wyjątkiem końcowych rozdziałów przy których pojawiło się końcu to "coś", co nie pozwalało mi odłożyć książki przed jej zakończeniem. Za mało, jak dla mnie, było takich ciekawszych momentów z wyjątkiem ciekawostek o wulkanach, które mnie naprawdę solidnie zaciekawiły i z chęcią dowiedziałabym się coś więcej w tym temacie.
No i ta okładka.... Niby nic takiego na niej nie ma ale potrafi wzbudzić lęk....

No nie do końca polubiłam się tutaj z Harrisem, nie mniej...

Pompeje – miasto w regionie dzisiejszej Kampanii we Włoszech
zniszczone w czasach cesarstwa rzymskiego przez erupcję Wezuwiusza
w 79 roku. Popiół wulkaniczny utrwalił budowle, przedmioty oraz niektóre ciała ludzi i zwierząt, co daje wgląd w życie starożytnego rzymskiego miasta.

Tak podaje Wikipedia, a Robert Harris przedstawia nam fabularyzowaną wersję tych historycznych wydarzeń. Ja lubię starożytność jako okres historyczny, a i książki historyczne są mi bliskie. Ale coś mi tu nie zagrało. Książka jest ciekawa, w rzetelny sposób pokazuje jak mogłoby wyglądać życie przed i po erupcji Wezuwiusza. Jednak między mną, a tą historią zabrakło chemii. Trochę się nudziłam, dopiero końcówka uratowała całą sytuację. Zabrakło mi napięcia, lekkiego języka i takiego przyciągania. Było bardzo poprawnie, spójnie, ale mi się dłużyło.

To moje pierwsze spotkanie z autorem, może nie do końca udane, ale chce mu dać jeszcze szansę. Tym razem się nie udało mnie zachwycić, chociaż sam pomysł na podjęcie tego tematu był intersujacy.

Nie spodziewałam się, że tak mi się spodoba naprawa starożytnego akweduktu Aqua Augusta w okolicach Pompejów. I że będę trzymać kciuki za Marka Atiliusa, żeby mu się udało.
Nie tyle naprawić ile przeżyć.
Bo wiecie … jest rok 79 n.e. I chyba nie zaspojleruję za mocno pisząc, że Wezuwiusz … wybuchł.