Monachium

Bardzo lubię pisarstwo Roberta Harrisa i ucieszyła mnie informacja o nowej powieści spod jego pióra. Tym razem tłem fabuły miało być historyczne spotkanie premiera Wielkiej Brytanii, Prezydenta Francji, Benito Mussoliniego oraz Hitlera w Monachium, we wrześniu 1938 roku, zaledwie kilka dni przed wejściem wojsk niemieckich do Czech. Natomiast jej sednem miało być przekazanie tajnych dokumentów między członkiem opozycji antyhitlerowskiej a pracownikiem brytyjskiego rządu. Czyli spodziewałam się powieści szpiegowskiej okraszonej informacjami o wydarzeniach z tamtych dni. Jednak proporcje autor rozłożył dokładnie odwrotnie, co jest mylące. Być może to marketingowcy zdecydowali o wysunięciu wątku szpiegowskiego na pierwszy plan. Dla mnie był on dość przewidywalny i bez wyrazu.

Natomiast bardzo podobała mi się próba rekonstrukcji nastrojów panujących wówczas w Europie. Wysiłki brytyjskiego premiera Chamberlaina, które z perspektyw historycznej wydają się nam co najmniej naiwne, jeśli nie szkodliwe, zupełnie inaczej były postrzegane przez uczestników tamtejszych wydarzeń. Zaledwie 20 lat wcześniej skończyła się przerażająca ogromem strat I wojna światowa. Trudno się dziwić, że robiono wszystko, żeby nie dopuścić do następnego starcia pastw europejskich. Hitler był demagogicznym przywódcą i prostakiem, ale nie budził jeszcze grozy, nie wydawał się aż tak niebezpieczny. Autor pokazał również nastroje społeczeństw – brytyjskiego i niemieckiego, ich reakcje na wiadomości pras...

Postanowiłam dać drugą szansę Harrisowi. Wcześniejsza jego powieść kompletnie nie przypadła mi do gustu. Tym razem miało być inaczej. Spisek oraz Układ Monachijski – to wszystko miało działać na korzyść nowo napisanej historii przez autora. Nic bardziej mylnego! Nudna i przewidywalna. Dno w pięknym opakowaniu. Na przyszłość obiecuję sobie nie być tak głupią i ufać bardziej swojej pierwszej ocenie.