Nie oddam dzieci!

"Nie oddam dzieci" Katarzyny Michalak to bardzo emocjonalna i wzruszająca powieść, szczególnie na początku, w trakcie której łzy same cisnęły się do oczu. Jest to historia o wielkiej miłości, która w jednej chwili i za sprawą ogromnej tragedii, przekształca się w ogromną rozpacz, potęgowaną przez nagła depresję. Główny bohater z dnia na dzień, z dobrodusznego i szanowanego lekarza, zmienia się w rozgoryczonego i bezdusznego wdowca, którego każdy teraz oczernia. Tylko gdzie w tym wszystkim jest jego rodzina, rodzice, teściowie? No cóż, traumatyczny wypadek jego żony i synka pokazał, iż jego najbliżsi nie do końca są tacy kochający. Na całe szczęście ma jeszcze dwoje cudownych dzieci, które zawalczą o swoją przyszłość u boku ojca oraz nowo narodzonego braciszka, a także lojalnego przyjaciela i oddaną koleżankę po fachu.
Fabuła niezwykle ciekawa, pełna silnych emocji, jej bohaterowie wyraziści, choć dość przerysowani. Możliwe, że w ten sposób autorka pragnie skłonić nas do tego, byśmy docenili to, co mamy, czerpiąc radość z każdego dnia spędzonego z rodziną.
Polecam przeczytać tę historię, choć ma ona bardzo skrajne opinie, bo obok niej nie da się przejść obojętnie.

Jak najbardziej rozumiem nieprzychylne recenzje. Sama miałam ochotę trzasnąć książką, niedoczytać lub zwymyślałam po cichu głównego bohatera. Zgodzę się też z opinia, że są w niej niedociągnięcia, może narzucanie i utrwalanie schematu, że ludzie z BMW są tymi złymi, brak może rozpoznania „terenu” przed opisaniem co niektórych rzeczy. Niemniej jednak, w każdym kłamstwie jest coś z prawdy… ksiazka mimo wszystko wzrusza ze względu na dzieci, ale człowiek zaczyna się zastanawiać czy właśnie te 30 sekund, które myślimy, ze zaoszczędzimy spiesząc się samochodem, moglibyśmy poświęć na zwykły uścisk kogoś kogo kochamy. Ksiazka porusza kwestie żałoby i depresji, fakt, może trochę nieudolnie, ale ważne, by była poruszana i ludzie mieli świadomość, że zawsze może znaleść się ktoś, kto pomoże. Nie ważne czy „swój” czy „obcy”, ważne by się nie bać po ta pomoc sięgnąć. Każdy z tej książki wyniesie własne spostrzeżenia i wnioski. Ja zawsze staram się „wydłubać” to co jest dla mnie ważne i co mnie porusza.

Michał Sokołowski to młody i utalentowany chirurg, który jest bardzo oddany swojej pracy. Mężczyzna w szpitalu spędza bardzo dużo czasu i uratował już wiele ludzkich żyć. Niestety lekarz nie zauważa momentu w którym praca staje się dla niego ważniejsza od rodziny. W szpitalu spędza więcej czasu niż w domu z ciężarną żoną, którą tak bardzo kocha i trójką swoich dzieci: trzynastoletnią Mają, sześcioletnim Zbyniem i zaledwie trzyletnim – najmłodszym Antosiem, którzy bardzo tęsknią za ojcem i chcą, aby bardziej uczestniczył w ich życiu. Tragiczny wypadek do którego doprowadził pijany i odurzony narkotykami kierowca pędzący ponad dwieście kilometrów na godzinę po leśnej drodze wywraca życie Michała do góry nogami. W wypadku giną ukochana żona mężczyzny – Marta i jego najmłodszy synek dokładnie w dzień trzecich urodzin Antosia. To właśnie wtedy Michał dostrzega co stracił przedkładając pracę nad rodzinę i zauważa co tak naprawdę w życiu jest ważne. Załamany mężczyzna, pogrążony w żałobie za synkiem i żoną nie radzi sobie z opieką nad starszymi dziećmi również potrzebującymi w tym trudnym czasie miłości i zajmowaniem się domem. Pogrążonego w rozpaczy mężczyznę czeka jeszcze jeden cios z najmniej oczekiwanej strony. Michał będzie musiał podjąć desperacką walkę o utrzymanie przy sobie starszych dzieci i znaleźć w sobie siłę, by z mocą krzyknąć „Nie oddam dzieci!”, w przeciwnym wypadku straci i je.
Czy Michał odnajdzie w sobie siłę, by zatrzymać przy sobie dzieci? Czy mężczyzn...

Początek książki wstrząsnął mną bardzo, Autorka, jak zawsze wyciska łzy swoją twórczością, przynajmniej u mnie. Bardzo wiele emocji, tych negatywnych, jak i oczywiście pozytywnych. Ale powieść raczej realistyczna, bohaterowie nie są cukierkowi, dla mnie raczej z krwi i kości. Zakończenie, hm... nie będę spoilerować. po prostu warto przeczytać.

Opinie na temat tej pozycji są podzielone : na pewno szybko się czyta, temat ważny, aczkolwiek może troszkę spłycony. Mimo wszystko polecam.