Mam na imię Lucy

 

Zakochałam się. Proza Elizabeth Strout skradła moje serce i udowodniła, że niepotrzebne są finezyjne zwroty, by zawrzeć taki ogrom emocji. Wystarczą proste słowa, zwykłe sytuacje, podane tak, że aż coś w środku skręca. 

 

Jak bardzo nasze dzieciństwo ma wpływ na to kim jesteśmy, jak sami się postrzegamy? 

 

Nowy Jork, połowa lat 80-tych. Lucy, matka, żona i początkująca pisarka, przebywa w szpitalu z powikłaniami po usunięciu wyrostka. Odwiedza ją tam matka, co przywodzi wspomnienia o małej miejscowości w Illinois, domu rodzinnym, wychowaniu twardą ręką w biedzie i ostracyzmie. 

 

Tak wyraziście, tak bardzo wprost i trafnie bohaterka mówi o uczuciach, które drążą jej duszę. 

 

To opowieść o zwykłym życiu i zwykłych ludziach kochających, cierpiących, nieidealnych. O próbie zmierzenia się z bolesnymi wspomnieniami z dzieciństwa, zrozumienia własnych emocji. 

 

Mam na imię Lucy... Tytuł przywiódł mi na myśl skojarzenie z grupą wsparcia, której uczestnik po przedstawieniu się zaczyna snuć swoją opowieść. Czy taki był cel? Wylanie wszystkiego co leży na duszy i gniecie? Wszystkiego z czym trudno się pogodzić, co trudno zrozumieć i wybaczyć? 

 

Polecam ogromnie! 

O czy jest ta książka? Ano o niczym. Chyba do niej nie dorosłam. Dla mnie mdła i nijaka. Rozumiem, że jej piękno może tkwić w formie - prostocie powieści wykreowanej z chaotycznych strzępków informacji. Koncepcja prawdopodobnie polega na samodzielnym tworzeniu przez czytelnika całościowego obrazu i czytaniu między wierszami. Tylko że w przypadku „Mam na imię Lucy” ja tego nie kupuję. Przez pół książki czułam się, jakbym podsłuchiwała cudze rozmowy, takie sobie babskie ploteczki, wspominki i obgadywanie znajomych w wykonaniu leżącej w szpitalu córki i odwiedzającej ją matki. Druga zaś połowa jakby wprost z kozetki psychoanalityka w czasie terapii dorosłej egzaltowanej kobiety, która po przeżytej jako dziecko biedzie, próbuje ułożyć sobie szczęśliwe życie w dużym mieście i uporać się z demonami przeszłości.
O wysuwającym się na pierwszy plan problemie niełatwych relacji między matkami a dziećmi naczytałam się niemało i to w dużo lepszym wydaniu, plotek nie lubię, a cudze wyrywkowe wspomnienia mnie nie zaciekawiły. Nie wywołały emocji, empatii, ani jakiejś głębszej refleksji.
Żyła sobie Lucy w dzieciństwie w nędzy - no to żyła, był to dla niej ciężki czas - no to był, brzydko pachniała - to trudno, nie myła uszu, mąż ją rzucił, podkochiwała się w lekarzu, podziwiała jakąś pisarkę - no to co? Obojętne mi to. Nie zapałałam też do niej sympatią, na kawę bym się z nią nie umówiła, bo dla mnie to nudna i nieciekawa kobieta była. Albo ja do takiej znajomości nie dorosłam....

Krótka książka, opowiada o wydarzeniach z życia narratorki, jej relacjach z najbliższymi. Moim zdaniem brakowało tej historii więcej opisów, szczegółów i emocji, przez co nie do końca mogłam się w nią zagłębić. Całość do mnie nie przemawiała.