Olive powraca

Kontynuacja portretu prowincjonalnej amerykańskiej społeczności, choć znów skupia się wokół wiekowej już Kitteridge, to właściwie opowiada o starości, jako zwykłym etapie życia. W "Olive powraca" Elizabeth Strout przygląda się rozliczeniom z życiem głównej bohaterki. Nie jest ona oczywiście w tym sama. Jej znajomi niedołężnieją, odchodzą, przez co odciskają swoje piętno na postrzeganiu otoczenia, przez Olive. Walczy z pustką dwukrotnego owdowienia, szukając sensu we wstawaniu kolejnego dnia z łóżka. Te zmagania z niedomaganiem ciała i upływem czasu podejmuje dzięki nadziei, którą pokładała w poetce, czy bardzo dla Olive nietypowej, nowej znajomość z Isabelle. To piękne dowody na jasne strony duszy bohaterki szukającej w sobie empatii.

Choć bardzkiej podobała mi się część pierwsza, gdzie świat jest 'rozleglejszy', to znaczy dostajemy w niej więcej różnobarwnych scen, postaw, problemów, to i tu jest sporo powodów do przemyśleń. W drugiej części świat jest bardziej statyczny, momentami oniryczny. Zapewne to świadomy zabieg autorki, by sposobem opisu podążać za starzejącymi się umysłami bohaterów. Ciekawym wyjątkiem jest rozdział "Sprzątanie", w którym nastolatka dzięki zmysłowości dorasta do młodzieńczego buntu wobec matki. W kilku innych miejscach ciekawie autorka sportretowała konflikt pokoleń, problemy współczesnych form ekspresji. Ponieważ świat podany jest oczami starszych ludzi, to szczególnie młodszy czytelnik ma szansę odkryć - jak to jest być og...

Książka jest cudowna i cudowna jest Olive. Obawiałam się, że drugi tom o podstarzałej kobiecie, a potem staruszce, którą polubiłam dopiero w połowie pierwszego tomu, nie może być równie dobry, bo odsmażane kotlety już tak nie smakują. Smakowały. I to jak!. Tom „Olive powraca” jest jeszcze lepszy.

Może dlatego, że przyzwyczaiłam się już do formy - zbioru opowiadań o mieszkańcach małego miasteczka, powiązanych mniej lub bardziej z postacią Olive. A może dlatego, że Olive jakby trochę spokorniała, złagodniała? Albo dlatego, że z podziwem obserwowałam jak godnie się starzeje i nie poddaje? Miłą i pogodną staruszką to się wprawdzie nie stała, ale bardziej wyrozumiała, empatyczna i mniej wymagająca od siebie i otoczenia. Nadal z pazurem, bezkompromisowa i waląca prosto z mostu co myśli, przejmująca się innymi i niosąca pomoc tak, jak ją sobie umyśliła i pojmowała. Choć nadal uważa, że jest pępkiem świata - już wie, że nie zawsze ma rację. W dalszym ciągu pożera pączki, zostaje młodą mężatką, wdową, babką, marudną teściową, mieszkanką domu spokojnej starości i nie poddaje się.

Powieść toczy się leniwie i bez fajerwerków, jak życie w sennym miasteczku Crosby w stanie Maine. Jest słodko-gorzka, tak jak Olive.
Chętnie przeczytałabym trzecią część, mimo iż nie lubię historii o ludziach w jej wieku. I choć miejsce, w którym autorka zostawia Olive nie prorokuje, że w jej życiu może zdarzyć się coś godnego opisania, wierzę, że Olive Kitteridge i Elizabeth Strout ...

Z przyjemnością stwierdziłam, że "OLive powraca" jest tak samo świetną powieścią, jak "Olive Kitteridge" Kontynuacje nie zawsze są dobre, ale Strout nie zawiodła. Jej Olive się postarzała, złagodniała, i dożywa swojego życia jako podwójna wdowa powracając myślami do przeszłości, zastanawiając się co z nią było nie tak, że jej życie rodzinne nie było szczęśliwe, że nie ma dobrych relacji z synem a także z jego rodziną. I znów spotykamy bohaterów pierwszej książki, których drogi w jakimś momencie przecięły się z drogami Olive i wchodzimy w ich obecne życie razem z Olive.

To się naprawdę dobrze czyta, a Olive daje się lubić.