Amy i Isabelle

Przed wakacjami miałam przeczytać coś lekkiego na odprężenie. I od razu wyszło, że nie znam autorki. Nie, nie znam. I w sumie zastanawiam się nadal, czy będę chciała poznać.
To nie jest dobry pomysł. Nie jest dobrym pomysłem czytanie tej książki, kiedy jest się matką nastoletniej dziewczyny. Nie jest dobrym pomysłem czytanie tej książki, kiedy jest się matką nastoletniej dziewczyny, dodatkowo obdarzoną wybujałą wyobraźnią i upatrującą się zagrożeń wszędzie tam, gdzie jest możliwe. Ta historia to istna pożywka dla przewrażliwionych i niekiedy zbyt mocno zatroskanych rodzicielek. Kilka razy podczas lektury łapałam oddech, bo to dobrze spisana historia. Kilka razy uśmiechałam się pod nosem, bo autorka nie pozostawia cieni. I chyba tak naprawdę to mnie najbardziej uwierało w tej opowieści. Jest ciemno, mroczno i w sumie bardzo smutno. Na tyle, że kilka końcowych stron, które w zamierzeniu być może miały dodać nutkę optymizmu do historii, jak dla mnie wypadły wyjątkowo blado. Jakby dorzucone zostały na siłę, dla złudnej równowagi.
Rozumiem, że o taką równowagę ciężko w życiu, a autorka chciała być jak najbliżej tego prawdziwego życia, ale być może większą wiarygodność zdobyłaby ostrożniej ważąc zachowania i działania swoich bohaterek.
Skłamałabym gdybym powiedziała, że narzekam na lekturę tej historii. Nie, nie narzekam. Ponieważ może trochę przekornie, wbrew temu co napisałam powyżej, uważam, że to dobra książka. Bardzo sprawnie zapisana historia, która bawi się prz...