Księga ziół

Zachwyca mnie pisarstwo Sándora Máraiego, cenię jego przemyślenia, ale chyba nie do końca trafiła do mnie „Księga ziół”. Przede wszystkim nie odpowiada mi forma przekazu. Chyba nie przepadam za wszelkiego rodzaju zbiorami aforyzmów, przemyśleń, sentencji. Lubię czytać je wplecione w jakiś wywód, ciąg myślowy, fabułę. Zdecydowanie wolę, gdy dana sentencja jest wynikiem rozważań, wątpliwości czy niepewności. Zbiór prawd zawężonych do kilkuzdaniowych pewników, w moim odczuciu w pewien sposób odczłowiecza i autora, i czytelnika. Z autora czyni kogoś w rodzaju nad-, a z czytelnika: pod-.

Lubię czytać książki od deski do deski w niezbyt wydłużonym przedziale czasowym. A „Księgi ziół” tak czytać się nie dało. To książka do rozłożonego w czasie smakowania pojedynczych rozdziałów.

Większość rad i sądów autora zawartych w „Księdze” urzekało mnie i fascynowało trafnością spostrzeżeń i wniosków oraz precyzją słowa, ale nie zabrakło w niej również takich, które okazały się dla mnie mniej trafione czy które uznałam wręcz za nieudane.

Niby była tu myśl i język Máraiego, ale dyskomfort towarzyszący mojemu obcowaniu z "Księgą" sprawił, że było to, jak dotąd, najmniej satysfakcjonujące mnie spotkanie z twórczością autora.