Gra panny Allegry

Zacznę od tego, że nie podoba mi się polski tytuł "Rogue's Lady". Opis też pokrywa się z treścią tylko (bardzo) w zarysie. Tytuł jednakże zdecydowanie uważam za chybiony. Bo trudno grać w podchody z kimś, kto stale jest nieobecny. Z kolei wobec Tavenera Allegra niczego udawać nie musi, więc też nie ma miejsca na babskie sztuczki. To raczej on musi kombinować, jak panny nie spłoszyć. Do konfrontacji również dochodzi wprost, niewygodna prawda zostaje wyłupana toporem i jeśli coś w romansowych okolicznościach nie gra, to nieadekwatny opis. Ale jak się rzekło - czepiam się.
Romans jako taki jest średni, lecz - co też chcę podkreślić - czyta się przyjemnie. Chociaż, w ogólnym rozrachunku pozostawia pewien niedosyt. Justiss błysnęła naprawdę genialnymi pomysłami i żałuję, że nie rozwinęła ich bardziej. Zbukowaty lord, bankrut-adwersarz, szlachetni przodkowie, przebrzydła kokota z talentem do intryg; jej pomysł jakże demoniczny w swej prostocie i brutalna prawda, że księżniczki nie biegają za grajkami. Służą sojuszom i małżeństwom politycznym. Szkoda też, że akcja książki zakończyła się w miejscu, w którym mogłaby się zaczynać. Niestety, książkom HRH brakuje objętości, by pomieścić pomysły autorki. Teraz zapewne padnie zapytanie, czy wydawnictwo HCP swoim zwyczajem zostawiło jakiś swój bukiecik. Oczywiście. I po raz kolejny całkiem sympatyczna pozycja niezasłużenie straciła przez to kilka punktów. Zatem warto czy nie warto sięgać po akurat tę pozycję HRH. Warto. Julia Justiss ...