Garść popiołu

Na początku był chaos i dokładnie tak samo jest w książce „Garść popiołu” Wojciecha Wójcika. Dosłownie. Autor nie szczędzi czytelnika i dość szybko wprowadza naprawdę sporą ilość bohaterów. Oczywiście idzie nad tym chaosem zapanować, jednak troszkę to trwa - przynajmniej tak było w moim przypadku. Gdy sięgałam po książkę troszkę się jej bałam, ponieważ miejsce akcji to szkoła. A w szkole wiadomo… liczba nauczycieli oraz uczniów na pewno nie ogranicza się do dziesięciu osób. Nie pomyliłam się. Poza tym ilość stron. Książka nie należy do najcieńszych, więc w razie wszelakich trudności, czekała mnie przeprawa przez pokaźny tor przeszkód. Czy tak właśnie było?

„Garść popiołu” to losy niepozornej szkoły średniej, w której codzienność zdaje się nie odbiegać od wszystkich innych szkół. Nastolatkowie snują się po korytarzach, sprawdzają, na ile mogą sobie pozwolić z nauczycielami, i uważają, że są najmądrzejsi na świecie. Klasyka XXI wieku. Jednak gdy ginie jeden z nauczycieli – geograf Mateusz – wszystko się zmienia. Szkoła stara się zapanować nad uczniami oraz ich rodzicami, natomiast grono pedagogiczne próbuje zachować pozory normalności, a to wcale nie jest takie łatwe, o nie. Każdy reaguje inaczej, a niektórzy z belfrów zachowują się wręcz podejrzanie. Czyżby coś ukrywali? A może czegoś się boją? Oczywiście los dla wszystkich zawsze ma coś w zanadrzu. Na jaw wychodzą przeróżne okoliczności, co rusz zmieniając kierunek akcji - niektórych wpędzając w przerażenie, a niekt...

„ Garść popiołu „, to jedna z tych książek, które mają niezły potencjał. Już sam początek jest intrygujący , bo opowieść zaczyna się od tajemniczego pogrzebu a następnie mamy trupa w szkole. W schowku współpracownicy znajdują ciało powieszonego nauczyciela. Organy ścigania nie widząc w tej śmierci nic nadzwyczajnego uznają, że denat sam odebrał sobie życie. Jedynie przyjaciel zmarłego nie wierzy w samobójstwo , postanawia przy pomocy pięknej policjantki i bystrej redaktorki przeprowadzić prywatne śledztwo i wyjaśnić okoliczności tajemniczej śmierci. Jak się później okazuje całe grono pedagogiczne ma coś na sumieniu i powody by nie ułatwiać dochodzenia. Brzmi nieźle, ale książka wywołała we mnie zaledwie letnie uczucia. Z dobrą książką jest jak z miłością albo jest chemia albo jej nie ma, a tu jej nie było. Po dość sugestywnym opisie na okładce spodziewałam się rasowego kryminału, porywającej akcji. No cóż oczekiwałam dużo a wyszło jak zwykle, czyli przeciętnie. Historia zawarta w książce nie należy do krótkich i prostych a opisy ciągnące się przez dziesięć stron oraz mnóstwo metafor nie umilały mi jakoś czytania. Istota śledztwa tonie zasypana zbędnymi opisami sytuacji i postaci, które są nijakie. Pomysł na książkę niezły przypominający mi trochę serial „ Belfer „, znalazłoby się tu kilka podobieństw. Akcja powieści podobnie jak w „ Belfrze „ dzieje się w szkole średniej, prowadzącym śledztwo jest nauczyciel i znajdą się też powiązania z ludźmi, którzy prowadzą szemrane inte...