Dziewięciu książąt Amberu

Nie jest to literatura wysokich lotów, ale bardzo dobra literatura rozrywkowa. Po całej serii współczesnych fantasy pisanych według jednego schematu była to świetna zabawa. Razem z głównym bohaterem odkrywamy, kim on jest, gdyż budzi się w szpitalu z amnezją. Nie chce się jednak przyznać do tego i udaje mu się uciec ze szpitala. Poznajemy księstwo Amber. Miasto Amber jest Substancją, jest jakby wzorcem dla wszystkich miast, we wszystkich epokach, w całym wszechświecie, na Ziemi też. Wszystko poza księstwem Amber jest tylko jego Cieniem. O tron księstwa Amber walczą skłóceni bracia. Właśnie jednym z nich, właściwie prawowitym spadkobiercą tronu jest nasz główny bohater, książę Corwin. Razem z bohaterem próbujemy odeprzeć ataki skrytobójców i walczymy o tron. Dla mnie szybkość akcji, prostota dialogów, a także oszczędność opisów była dużym plusem. Ostatnio zaczynają mnie nużyć wielotomowe i rozwlekłe powieści fantasy. Ta powieść jest klasyką fantastyki, przy której świetnie się bawiłam. Trzeba pamiętać, że była ona pierwowzorem dla szeregu napisanych powieści przez różnych autorów w późniejszych latach. Chylę czoła przed wspaniałą wyobraźnią autora i umiejętność pisania barwnym, jasnym, ale nie rozwlekłym stylem. Klasyka fantastyki ma swój nieuchwytny urok i prostotę. To dopiero pierwszy tom, jeszcze dużo tomów przede mną.

 Początek czytało mi się źle - Corwin, główny bohater i narrator, ma amnezję i próbuje ustalić, kim tak naprawdę jest opowiadając o rzeczach, których nie rozumie. Niby to ciekawe, niebanalne, ale też irytujące, ponieważ czytelnik też wielu rzeczy "nie łapie". Na szczęście później jest lepiej, ale nadal bez rewelacji. Jak dla mnie opowieść jest zbyt monotonna, przekazana bez większych emocji. Nawet sceny walki jakieś takie "płaskie". Szkoda, że Atuty i Wzorzec zostały potraktowane marginalnie. Trochę taki zmarnowany potencjał.
 Świat Amberu zdecydowanie nie jest dla mnie i więcej do niego nie wrócę.