Droga królów

Świetnie wykreowany świat, którego tajemniczą przeszłość czytelnik odkrywa razem z bohaterami książki, tylko szkoda, że Droga królów była tak długa i nużąca, gdyby jednak wyciąć z niej tak ze 300 stron rozterek bohaterów i zostawić samo mięsko - byłoby idealnie... a tak doznałem emocji porównywalnych z wędkowaniem, oglądanym w telewizji i jakby samo to nie było wystarczająco pasjonujące, to jeszcze ryba nie chce brać. Takie: "spokojnie, zaraz się rozkręci" toczy się mniej więcej do siedemsetnej strony.

I chociaż Sanderson rzuca czytelnikowi od czasu do czasu jakiś ochłap emocji, czy fragment układanki niezbędny do poznania misternie kreowanego świata, to całościowo lektura była męką, jakby wziąć bohaterów z młodzieżowej książki i wrzucić ich do "dorosłych" dekoracji, co prawie zabiło we mnie przyjemność z lektury. Nie wiem czy fizycznie dam radę dźwignąć drugi tom, bo nawet pisanie o tej książce przychodzi mi z trudem. Wielki zmarnowany potencjał.

Jedna z najlepszych książek fantasy, jakie czytałem w życiu. A sporo tego było, zaręczam.
Bardzo gorąco polecam. Nie wszystkim - tym, co nie lubią nieustannych scen bitewnych raczej nie przypadnie do gustu.

Do tej serii podchodziłam, jak przysłowiowy kot do jeża. Za pierwszym podejściem, nie przebrnęłam nawet przez 1/4 książki. I ta ilość stron! Wydawało mi się to kompletnie nie do przejścia. Za drugim razem się zawzięłam i obiecałam sobie, że tym razem dociagnę chociaż do połowy. Strasznie byłam ciekawa, o co tyle zachwytów nad tą serią. I znowu...kilka pierwszych rozdziałów ciągnęło mi się jak krew z nosa, ale zacisnęłam zęby i poleciałam dalej. Gdzieś w połowie przestałam zauważać, że nie czytam już na siłę, że przelatuję rozdział po rozdziale z prędkością niemal ponaddźwiękową. Ani się obejrzałam, skończyłam pierwszą część.

Tyle co mogę napisać...to jestem pod ogromnym wrażeniem. Nie wiem jaką wyobraźnię trzeba mieć, żeby napisać coś takiego. Teraz dopiero zaczynam żałować, że poddałam się po pierwszym podejściu, a przy drugim zbyt późno się na to zdecydowałam. Ale teraz zamierzam to nadrobić - II część Archiwum Burzowego Światła już czeka na przeczytanie.

Początki z tą książką były niełatwe, już w momencie rozpakowania z ozdobnego papieru (tak jest, prezent pod choinkę): tomiszcze jest wielkości sporej pufy, niewygodnie się trzyma w łapach, pierwsza akcja z Kłamcą była tak dezorientująca, że mózg w pionie stawał, a w dodatku, z kompletnie niewiadomych powodów, miałem spory problem ze spamiętaniem imion bohaterów. Szybko jednak przywykłem i wtedy się zaczęło. Ta książka nie bierze jeńców, wciąga czytelnika bez reszty i przyciąga do siebie, abyś zostawił swoje pilne zajęcia na później i urządził sobie kilkugodzinną sjestę. Oczywiście z książką w garści.
Świat w niej jest fantastycznie poukładany, intrygujący, różnorodny i pełen charakteru, podobnie jak historia i bohaterowie, na czele z moimi faworytami: Czarnym Cierniem i tajemniczym Kłamcą z Shinovaru. Co prawda mam spory problem z postaciami bez skazy, a takim jest na pewno główny bohater, Kaladin Burzą Błogosławiony, ale jego charyzma i ciekawość jego dalszych losów, skutecznie go ratowała w moich oczach.
No i są jeszcze zwroty akcji, które powinny być stawiane jako wzór dla innych. Czytelnik obserwuje daną scenę, napięcie rośnie z każdą chwilą, a tu nagle autor odwraca wszystko do góry nogami tak, że zostaje tylko zakrzyknąć z mieszaniną zachwytu i nokautującego zaskoczenia: "o jasna cholera!" - z każdą kolejną taką sytuacją mój podziw dla Sandersona rósł.
Rozmach tej książki jest tak obezwładniający, że ani na moment nie opuszczało mnie przeświadczenie, że...

Chirurg, skrytobójca, oszustka i arcyksiążę. Co może ich łączyć?

Zobaczyłam tę książkę na Instagramie i zaciekawił mnie opis. Tego, co spotkałam na 1136 stronach tej powieści, jednak się nie spodziewałam.

Pierwsze strony musiałam czytać powoli i w ogromnym skupieniu, bo świat cosmere był czymś tak innym i tak nowym dla mnie, że po prostu musiałam się go nauczyć i zrozumieć. Nigdy wcześniej nie spotkałam się z aż tak innym od naszego i rozbudowanym uniwersum. Podziwiam autora za wyobraźnię i za rozmach.

Fabuła genialna. O mamuniu, jak mnie to wciągnęło! W „Drodze królów” znalazłam wszystko: genialne postaci, bo bardzo autentyczne i niedoskonałe, intrygi, epickie walki, magię, wierzenia - właściwe co tylko by mi nie przyszło do głowy, mogłam o tym przeczytać.

To jest po prostu majstersztyk, perełka dla fanów fantastyki. Pochłonęłam ją w pięć dni, a po przeczytaniu ostatniej strony zamówiłam wszystkie pozostałe wydane tomy.

Czytajcie, warto!

 "Droga Królów" wydawała mi się przechwalona (serio, spójrzcie na opinie o książce - prawie same "ach", "och" i "wow") i jakoś niespecjalnie miałam ochotę zabierać się za jej czytanie, o zakupie nie mówiąc. Jednak jakieś licho mnie podkusiło. I bardzo dobrze zrobiło :)
 
 Szczerze mówiąc, początek mnie nie zachwycił - za dużo ras, narodów, podziałów i te dziwne nazwy. Potrzebowałam czasu, żeby odnaleźć się w świecie "Drogi Królów". Później nie mogłam się od książki oderwać i przeczytałam ją dość szybko. Super opowieść. Świetni bohaterowie (choć do Shallan przekonałam się dopiero pod sam koniec, a i tutaj mój "zachwyt" był tylko częściowy). Opowieści o historii Rosharu - dla mnie bomba! Ja chcę tom II i to już!
 
 I tylko ta jedna wada: książka w swoim tradycyjnym wydaniu nie nadaje się do noszenia w torebce (próbowałam, da się, ale zdecydowanie tego nie polecam) ;) 

Wow. W swoim życiu przeczytałam tylko kilka naprawdę dobrych książek, mam nawet takie, które kocham ponad wszystko i mogę czytać je wielokrotnie. Jednak nigdy nie miałam do czynienia z aż tak świetną książką. Autor jest fenomenalny. Jego styl pisania to poezja. Po raz pierwszy czytając o osobach, za którymi nie przepadam i tak pochłaniałam słowa z zaciekawieniem i ekscytacją. Kaladin i Dalinar to po prostu wymarzone postacie pierwszoplanowe. Nie do końca przepadam za Janash i Shannon, jednak im dalej tym lepiej. A fabuła? Tak na dobrą sprawę przez te niemal 1000 stron naprawdę nie działo się wiele, a jednak każdy rozdział był równie interesujący, a tempo wcale nie wydawało się powolne. Jestem naprawdę zachwycona i aż nie wiem co mogę więcej powiedzieć. Ten wykreowany przez autora świat jest po prostu magiczny. Równie duże brawa dla tłumacza, czytało mi się wyśmienicie.