Idealny stan

To właściwie nowela a nie powieść, elegancko wydana w twardych okładkach.

Początek nie jest zachęcający. Świat Boga-Cesarza Kairominasa sprawia karykaturalne wrażenie, tym intensywniejsze, że czytelnik nie ma okazji poznać go zbyt dobrze. Szczęśliwym trafem już po chwili świat okazuje się jedną z wielu skomplikowanych symulacji, której jedynym celem jest zapewnienie radosnego życia mózgowi głównego bohatera (losy pozostałych narządów nie są przedstawione w tekście, czego przez moment nawet żałowałem). Już przed powstaniem najsłynniejszych filmów sióstr Wachowskich pomysł ten był daleki od oryginalności. Cesarz jest jedynym żywym (o ile moczenie mózgu w słoiku z odżywką można nazwać życiem) elementem wirtualnej rzeczywistości, który dysponuje własną wolą a system symuluje osobowości wszystkich pozostałych mieszkańców. Dzięki temu solipsystczno-onanistycznemu rozwiązaniu, każdy mózg może się w pełni realizować w swoim świecie, najczęściej jako jego władca. Nadzór nad funkcjonowaniem symulowanego świata pełnią tajemniczy Wode, być może żywi ludzie. Pozwalają oni na interakcje pomiędzy światami, przybierające zazwyczaj formę wojen, ale czasami nakazują również spotkanie z "żywymi" mieszkańcami innych światów w celach prokreacyjnych. Na takie spotkanie wybiera się nasz bóg-cesarz. W tym momencie zaczynałem być już zdrowo poirytowany głupotami fabuły, bo spotkania z wirtualną symulacją innego mózgu w słoiku w celu prokreacji trudno uznać za objaw wybujałej inteligencji. A...

Historia fajna, ale cóż z tego, jak nie mogłam się nią porządnie rozkoszować. Ona jest zdecydowanie za krótka. Ledwo polubiłam głównego bohatera, a już musiałam się z nim żegnać... To zdecydowanie nie fair :/
Fabuła pod pewnymi względami przypominała mi trylogię Matrixa.
Ja nie żałuję, że ją nabyłam, ale zdecydowanie żałuje, że nie zostałam do końca nasycona. Mam jednak nadzieję, że autor jeszcze powróci do Stanów.
Pozdrawiam :)