Dom

Dom, w którym wszyscy chodzą wokół siebie na palcach. Podupadający na zdrowiu ojciec, oszukana przez ukochanego córka i syn, który przed laty zniknął, by ponownie niespodziewanie się pojawić. Ich wspólna historia oraz ta, która wydarzyła się, gdy nie było ich obok siebie. Opowieść o lękach, nie zawsze uzasadnionych, które podążają za człowiekiem równie wytrwale co cień. O nadziejach, najczęściej niespełnionych, czy próbach odnalezienia się na nowo w świecie, który wydaje się być obcy. Codzienność porusza się swoim nieśpiesznym rytmem, a bohaterowie krok za krokiem idą zgodnym z nią tempem, jakby to nie oni mieli władzę nad swoim życiem. Jakby wszystko się działo, bo dziać się musi i lepiej od razu jest się z tym pogodzić.

A w tle walka o prawa czarnoskórych i różne podejścia do niej. Do tego dużo rozmów o religii, naturze dobra oraz zła czy dawaniu drugich szans. Równości i szacunku rozumianych na różny sposób.

Czytanie powieści Marilynne Robinson może się dłużyć, ale jest w nich cudowna powolność, która wycisza i koi. Która akurat mnie zmusza do pełnego skupienia na poznawanych przeze mnie stronach. Angażuje myśli, choć mi pozwala w chwili czytania pozostać na dystans, by dopiero później nieustannie za mną podążać. Lubię prozę tej autorki i lubię bohaterów, których tworzy. Nawet rozmowy odnośnie religii w jej wydaniu nie przeszkadzają mi w ilości, którą normalnie określiłabym nadmiarem. Dobrze dogaduję się z jej twórczością i jestem ogromnie ciekawa, c...