Dolina spokoju

Ostatni tom sagi za mną. Długo zastanawiałam się co sądzę o zakończeniu. Miałam wrażenie, że jest on wymęczony, że po tylu trudach autorka jak najszybciej chce wszystkich doprowadzić do finału i zapomnieć i niektóre wątki potraktowała po macoszemu. W poprzednich tomach wydaje mi się, że autorka więcej stron poświęcała na opisy otoczenia i relacji międzyludzkich- może to subiektywne wrażenie? Nie lubię tych dobrych, przewidywalnych zakończeń, ale tutaj część bohaterów zasłużyła po tylu trudach aby zaznać odrobiny szczęścia i spokoju. Powrót Alicji z obozu troszkę mnie rozczarował- autorka przyzwyczaiła mnie do stawiania przeszkód na drodze, a tutaj poszło zbyt gładko. Dla Juliana takiego zakończenia oczekiwałam. Po jego wiecznym niezadowoleniu i miotaniu w życiu, w końcu zaznał spokoju. Chętnie przeczytałabym tom np. 10lat później aby sprawdzić jak radzą sobie w codziennym życiu... i czy to, o czym podczas tułaczki marzyli nie okazało się koszmarem w szarej codzienności. Całą serię polecam. Tomy są jedne słabsze drugie lepsze, ale każdy wart przeczytania. Czasy okupacji jak i idee systemów czy czas wojenny dobrze opisany, jak i życie polaków pod rządami okupantów, a bohaterów przedstawionych w powieści można i polubić, jak i nie darzyć sympatią. Polecam.