Cztery mile za Warszawą

“Suk­ces ma krót­ki ży­wot, gdyż już na­za­jutrz ujaw­nia się ktoś nie­umie­jący po­ra­dzić so­bie z wła­snymi de­mo­nami, zmie­rza­jący do sa­mo­bój­stwa lub... zbrod­ni. Po­rażka po­zo­staje na za­wsze, ni­czym za­mro­żona w lo­dzie ska­mie­lina. Po­zo­sta­wia­jąc drę­czącą świa­do­mość, że można było coś zro­bić le­piej, ina­czej, mą­drzej... Mimo wszyst­ko trze­ba iść da­lej, bo świat kręci się na­dal, zaś na­tura ludz­ka po­zo­staje nie­zmien­na.”

“Bo tak dzia­ła umysł psy­cho­paty. Jemu sa­memu wszyst­ko wy­daje się upo­rząd­ko­wane, zaś ścież­ka, którą po­dąża, ja­sna i pro­sta. Jed­nak nikt nie wie, co tak na­praw­dę dzie­je się w jego umy­śle, nie od­po­wie wam na to ani na­uka, ani zdo­by­wane la­tami do­świad­cze­nie.”

“Była mą­drą osobą, zna­jącą ży­cie, to­też zda­wała so­bie spra­wę, że każdy musi zna­leźć wła­sny spo­sób ra­dze­nia so­bie z naj­trud­niej­szymi wspo­mnie­niami.”

“Ży­cie to pa­smo za­krę­tów, gdzie obo­wią­zuje pełna wol­ność wy­boru i pa­nuje jedna, je­dyna za­sada. Je­śli po­ko­na­łeś za­kręt, nie mo­żesz już za­wró­cić i wy­brać in­nego. Ale przed tobą bę­dzie jesz­cze wiele roz­wi­dla­ją­cych się dróg, opusz­czo­nych lub pod­nie­sio­nych szla­ba­nów oraz in­nych uczest­ni­ków ru­chu, nie­ustan­nie wpły­wa­ją­cych na cie­bie na­wet, gdy nie je­steś tego świa­dom.”