Czas złych snów

Amalia wraz z siostrą, kilkoma sąsiadkami i wieloma innymi ucieka przed Sowietami.
Pierwsze, nieuniknione spotkanie z nimi... jest, delikatnie mówiąc, okropne, traumatyczne. Mimo to kobiety nie poddają się. Muszą przetrwać. Zimę przetrwały w głębi lasu, w leśniczówce. A potem ruszyły w drogę powrotną, do swojej wsi. To, czego świadkami były po drodze przerażało.
I nie był to wcale koniec...

"Dopiero kiedy człowiek utraci właściwie wszystko, zaczyna doceniać swoje wcześniejsze życie. Widzieć je z właściwej perspektywy." ( str.259)

Lektura tej opowieści to lekcja historii, o której nie uczono w szkole. Historii tragicznej dla wielu mazurskich rodzin.

Podczas czytania, gdzieś w myślach, miałam to, co dzieje się współcześnie na Ukrainie... desperackie akty niszczenia wszystkiego, gdy nie da się, ot tak, zniszczyć ludzi i ich woli walki o swój kraj.

Dziękuję autorce i czekam na ciąg dalszy.

Kolejna część serii „Między jeziorami”, czyli „Czas złych snów” jest równie przejmująca jak pierwsza część. W tej części główna bohaterka, Amalia, toczy walkę o przetrwanie podczas wojennej zawieruchy. Razem z innymi, bliskimi jej kobietami, stara się dotrzeć do bezpiecznego miejsca. Jednak los nie jest dla nich zbyt łaskawy. Cała powieść ma bardzo poruszający wydźwięk.

Jedyne, czego mi brakowało, to rozwinięcia relacji między Amalią a Piotrem. Autorka pierwszą część skończyła, a właściwie urwała w najciekawszym momencie. W tej części również dopiero pod koniec powieści dowiadujemy się co dzieje się z Piotrem. Dlatego liczę, że w kolejnej już się wszystko wyjaśni.

Całość wypada bardzo dobrze, pomimo ciężkiej i dosyć smutnej tematyki, autorka napisała powieść w sposób lekki. Ten balans ułatwia czytanie, tworzy równowagę.

"Czas złych snów" Magdaleny Wali to drugi tom sagi "Między jeziorami", sagi skupiającej się na losach mazurskiej społeczności. Byłam bardzo ciekawa tej książki, chciałam wrócić do Amalii i Piotra - bohaterów poznanych w pierwszym tomie. Historia w głównej mierze dotyczy Amalii Heyn - córki bogatych mazurskich gospodarzy, która razem z młodszą siostrą i innymi kobietami zmuszona jest opuścić Schönwalde z obawy przed zbliżającymi się Sowietami.

Wojna dobiega końca ale nie oznacza to spokojnego czasu. Można powiedzieć, że dla Amalii koszmar złożony z okrucieństw i zła dopiero się rozpoczyna. Rosjanie sieją spustoszenie i dla samotnych kobiet stanowią ogromne niebezpieczeństwo. Nasza bohaterka rozpaczliwie szuka schronienia lecz skazana zostaje na tułaczkę. Strach, wycieńczenie, głód oraz wiele innych strasznych rzeczy mają miejsce w tej książce. Zostałam przygnieciona ciężarem wydarzeń i smutkiem, który przenikał przez strony tej powieści. Oczywiście spodziewałam się ciężkiej tematyki ale zaskoczyło mnie jak autentycznie była przygnębiająca.

Bez wątpienia Magdalena Wala potrafi pięknie pisać i oddawać emocje, jakie targają ludźmi nawet jeśli jest to smutna, tragiczna historia. Do samego końca miałam nadzieję, że jednak coś dobrego spotka Amalię ale książka kończy się w takim momencie, że szok! Chciałoby się czytać dalej a pozostaje czekanie w niepewności na kolejny tom 💔.