Breslau forever

Z tą książką to jakoś dziwnie wyszło. Mijałem ją chyba kilkanaście razy, jak wystawiała grzbiet z bibliotecznej półki, za każdym razem jednak ją olewałem, szukając czegoś innego. Ale w końcu wytężyłem oko krótkowidza w poszukiwaniu autora. Ziemiański… Pamiętałem lekturę „Zapachu szkła”. Książka była genialna, więc długo się nie zastanawiałem czy dołączyć „Breslau..” do sterty innych wypożyczonych książek.
Pomysł bardzo dobry. Historia opowiadana z trzech perspektyw, przez (co najmniej) trzech bohaterów, w trzech różnych okresach XX wieku, rozwiązujących jedną tajemniczą sprawę. Jest to mocny punkt tej książki, tak samo jak piękne ilustracje (brawa dla Grzegorza Domaradzkiego). Niestety, to jedyne zalety.
Pomysł został brutalnie skopany, niczym kundel przez wkurzonego menela. Akcja prze do przodu, ale gdzieś w tym wszystkim powinna być jakakolwiek logika, jakieś znamiona prawdopodobieństwa, wypocenie z siebie bardziej rozbudowanego wytłumaczenia. Ba, czegokolwiek co na wytłumaczenie wygląda. A gdy czytelnik siedzi przed książka z otwartą gębą, zadając sobie w duchu pytania: „Ale jakim cudem? Po co? Dlaczego tak? Co jest kurde grane?!”, autor z miejsca odpowiada: „a a a, zamknij mordę! Ja tu jestem dyrygentem, jedziemy dalej!”.
I zostajesz człowieku na lodzie.

Styl nie przekonuje. Humorystyczne wstawki bawiły z początku, ale dalej ten humor zanika. Dialogów jest sporo, ale ich treść to często kpina. Z góry można przewidzieć co powiedzą dwaj analfabeci ...