Białe krzesła

Białe krzesła Codzienność w poezji niech będzie jak białe plastikowe krzesła pod Ścianą Płaczu. To na nich, nie w ozdobnych fotelach, modlą się starzy rabini, czołami dotykając kamieni w murze. Zwyczajne plastikowe krzesła – wspinają się na nie kobiety i mężczyźni, żeby siebie widzieć ponad dzielącą ich przegrodą. I matka chłopca, który ma bar micwę, wchodzi na krzesło i obsypuje cukierkami syna żegnającego dzieciństwo. Codzienność w poezji niech będzie jak te krzesła, które znikają, żeby zrobić miejsce dla tanecznego kręgu w szabatowy wieczór.