Atlantyda, wyspa ognia

Temat Atlantydy zawsze mnie fascynował (nadal fascynuje). Powieść dobrze się zaczyna, tylko jakby autor nie miał pomysłu na zakończenie (tak mi się przynajmniej wydaje). Wizja bardzo unowocześniona, mająca mało wspólnego z opisem Platona - druty pod napięciem (Awaru, widząc jak jego wróg Wanyangeri sfajczył się na nich, bardzo rozważnie spróbował zrobić to samo), zmutowane rośliny-giganty pożerające intruzów, ręczne lasery (chyba, opis był mniej więcej jasny „w rękach pozostałych pojawiły się oślepiające błyski”). I wreszcie eliksir prawdy zmuszający Awaru do wyznania, że przybył jako szpieg, o czym i tak było wiadomo od początku. W końcu następuje zatonięcie wyspy, którego co ciekawsze tubylcy się spodziewali.

Opowieść ciekawa, zupełnie odbiega od wyglądu wyspy jaką sobie wyobrażałam, zabrakło mi od samego początku opisu głównego bohatera, jak wyglądał, co miał na sobie, - miałam wrażenie że od startu aż do końca był nagi... miejscami się dłużyło, ale sposób przedstawienia tego nowego świata był imponujący.