Teodor Parnicki – polski pisarz, autor powieści historycznych i historyczno-fantastycznych.
Był synem Bronisława i Augustyny z Piekarskich. Jego ojciec studiował na politechnice w Berlinie, zaś po zdobyciu tytułu inżyniera wyjechał z rodziną do Moskwy, gdzie pracował aż do wybuchu I wojny światowej. Jako obywatel niemiecki zmuszony był do opuszczenia Moskwy – udał się do Ufy. Gdy w 1918 zmarła matka Teodora, jego ojciec ożenił się ponownie z młodą Rosjanką, która spowodowała umieszczenie pasierba w korpusie kadetów w Omsku, przeniesionego następnie do Władywostoku. W wieku 12 lat Teodor Parnicki, posługujący się na co dzień językiem rosyjskim albo niemieckim, uciekł do Harbinu w Mandżurii. Pomogła mu Polonia harbińska, umieszczając chłopca w polskim Gimnazjum im. Henryka Sienkiewicza w Harbinie. Z trudem opanowując język polski, w wieku 15 lat postanowił wrócić do Polski i zostać polskim pisarzem.
Po maturze i śmierci ojca w 1928 przyjechał do Lwowa i rozpoczął studia na Wydziale Humanistycznym Uniwersytetu Jana Kazimierza pod kierunkiem filologa, badacza twórczości Juliusza Słowackiego, prof. Juliusza Kleinera. Poświęcił się jednocześnie filologii polskiej, anglistyce i orientalistyce. W czerwcu 1929 roku został aresztowany pod zarzutem udziału w antysemickich rozruchach. Jako znawca wygłaszał na Uniwersytecie Lwowskim cykle wykładów o literaturze rosyjskiej.
W roku 1928 zaczął publikować swoje prace – od powieści sensacyjnych do historycznych. Powieść Aecjusz, ostatni Rzymianin przyniosła mu w nagrodę stypendium, dzięki któremu zwiedził Bułgarię, Grecję i Turcję. Wrócił do Lwowa tuż przed wybuchem II wojny światowej. Po agresji ZSRR na Polskę i okupacji miasta przez Armię Czerwoną 24 stycznia 1940 został aresztowany przez NKWD i skazany na osiem lat łagru. Uwolniony po wybuchu wojny niemiecko-sowieckiej i układzie Sikorski-Majski w sierpniu 1941. Objął funkcję attaché kulturalnego przy ambasadzie polskiej w Kujbyszewie. Opuścił ZSRR z Armią Andersa, ewakuując się najpierw do Teheranu, następnie do Jerozolimy, gdzie przebywał do roku 1944. Przez następny rok, do 1945 przebywał w Meksyku, gdzie był attaché kulturalnym w ambasadzie RP. Po wycofaniu przez Meksyk uznania Rządu RP na Uchodźstwie i zamknięciu ambasady utrzymywał się z renty ufundowanej przez Polonię.
Do Polski przyjeżdżał na krótko w latach 1963 i 1965, zaś w 1967 wrócił do kraju na stałe, zajmując się twórczością i nie dając się zaangażować w działalność polityczną. W 1972 otrzymał nagrodę państwową I stopnia, a w 1986 uhonorowany został tytułem „Zasłużony dla Kultury Narodowej”.