Tadeusz Olszański, ps. i kryptonimy Simenfalvy, T.O., tad. – polski dziennikarz, publicysta, tłumacz.
Jest synem Tadeusza Olszańskiego (ur. 1878 w Kopczyńcach pod Tarnopolem) i Katarzyny Simenfalvy (ur. 1898 w Wynohradiwie (wówczas węg. Nagyszőlős na Zakarpaciu)), z pochodzenia Węgierki. W czasie II wojny światowej przebywał jako uchodźca na terenie Węgier.
W 1952 ukończył studia dziennikarskie na Uniwersytecie Warszawskim. Pracuje jako dziennikarz, specjalizujący się głównie w tematyce Węgier oraz sporcie. W latach sześćdziesiątych kierował działem sportowym w redakcji „Sztandaru Młodych”. Później pracował w redakcji „Sportowca”, Telewizji Polskiej oraz w Krajowej Agencji Wydawniczej. Jako dziennikarz sportowy wielokrotnie relacjonował igrzyska olimpijskie. Jest autorem książek o tematyce sportowej. Dokonał także około 40 przekładów literatury węgierskiej, w tym Chłopców z placu broni Ferenca Molnára i Byłem asystentem doktora Mengele Miklosa Nyiszli. Przyznano mu krajowe i zagraniczne nagrody oraz wyróżnienia. Od 1986 był zastępcą dyrektora, a od 1988 do 1990 dyrektorem Ośrodka Kultury Polskiej w Budapeszcie[1]. Swoją fascynację narodem, kulturą i kuchnią węgierską opisał w przewodniku kulinarnym Nobel dla papryki. W latach 1990–1994 pracował jako korespondent Polskiego Radia i Telewizji na Węgrzech oraz w Jugosławii. Jest publicystą tygodnika „Polityka”.
Należy do Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich i Stowarzyszenia Pisarzy Polskich. Ma dwoje dzieci – córkę Agatę (ur. 1957), historyka sztuki, i syna Michała (ur. 1954), dziennikarza.