Proste równoległe recenzja

„Proste równoległe” Agaty Romaniuk to piękna opowieść. To książka, na którą się czeka.

Przepraszam, że tak bez wstępu i bez wprowadzenia, ale historia dwóch skrzypaczek zrobiła na mnie ogromne wrażenie. Młoda skrzypaczka podczas morskich wakacji poznaje Wandę Krajewską. Kiedyś pierwsze skrzypce Polski, dziś odmawia publicznych koncertów i występów. Marta zostaje jedyną uczennicą Krajewskiej, obserwatorką jej życia, z czasem powierniczką. Powieść rozpoczyna akademicka komisja, przed którą staje Krajewska, sprawa tyczy się zabytkowych skrzypiec „wypożyczonych” wiele lat temu przez rosyjskie środowisko muzyczne, do dziś pozostające w jej rękach. Fabuła biegnie od lat 50. XX w. do lat 2000, szkicując życiorysy dwóch kobiet, z których każda zderza się z dylematem, każda wybiera inną drogę. Między nimi zrodzi się specyficzna więź i zależność, choć czasem przez wyboje to zbudowana wokół muzyki i ciągłego dążenia do perfekcjonizmu.

Powieść Romaniuk to literacki debiut, widocznie dojrzały i przemyślany. Rytm, wrażliwość, tempo i pewne frazy przypominały mi co rusz prozę Jakuba Małeckiego. Mistrzyni i uczennica. Obie ambitne i zawzięte. Choć dzieli je pokolenie, to łączy znamię rodziny i otoczenie, w których żyją. Choć dla obu muzyka jest życiem przez całe życie czuły oddech innych na plecach „trenuj, trenuj, trenuj!”. Kształtne zdania, inteligencja i sprawne poprowadzenie fabuły sprawia, że czytelnik czuje się ważny. To historia, w której zanurza się od początku – każe racjonować rozdziały i delektować się każdym słowem.

To historia o miłości i marzeniach. O ciężkiej pracy, wyrzeczeniach i samotności. O muzyce. Emanuje emocjami, lirycznością i melancholią. Portret kobiet silnych, które chcą i potrafią stawić czoło w trudnych sytuacjach. Eh, gdyby jeszcze znać te wszystkie utwory i kompozycje byłby odbiór kompletny i doskonały.

„Proste równoległe” to najlepsza powieść, jaką przeczytałam w tym roku (nie licząc „Zderzacza” Joanny Łopusińskiej, ale to zupełnie inna kategoria, w której obu książek nie można porównywać). Chylę czoła autorce, czekam na kolejne powieści.



Za egzemplarz dziękuję Wydawnictwu Agora