Złe nasiono recenzja

dziedzictwo ze sobą niosła
mrok się za nią ciągnął, jak tren
tak zła, tak w oczach wyniosła
to było dziecko, to nie był sen!

jak małe zwierzątko urokliwa
jak dusza bez uczuć, tak pusta!
w głębi wnętrza tak chciwa
złość wypełniała jej usta

to piętno, ona nim naznaczona
jej serce ciemność wypełniała
to znamię, ona nim obarczona
dziewczynka, w której pustka nastała

a matka tak bardzo cierpiała
dzieliła z córką więź grozy
to dziecko tak bardzo kochała
w jej sercu strzępione powrozy

jak zła nic przerwać
jak nie pozwolić na więcej
czy można życie odebrać
czy można spojrzeć w to głębiej?

Jej mrok narodził się z piętna.
Zamknięty w szafie przeszłości.
Wypełzł. Wylazł. Wydobył się z niej.
Ona powstała z dziedzictwa.
Początek i koniec.
Niewinny wzrok, uśmiech.
Czarująca dziewczynka.
Przyodziana w nieczułość.
W niej nie ma nic oprócz żądzy posiadania.
Obojętność wobec innych oblepiła jej serce.
Wyrachowana, mała dziewczynka.
Nie czuje. Jest ciałem. I duszą zczerniałą.
Nie czuje. Jest dziewczynką. Na zło skazaną.

A matka pisze listy.
Których nigdy nie wyśle.
A matka zagubiona.
Matka pozna prawdę.
I nie będzie miała siły.
Bo jak stawić czoła złu?
To krew z jej krwi! Naznaczona ciemnością.
Nic, tylko płakać. Zatopić się w bólu.
Oddychać, ale nie żyć, jak wcześniej.
Przerwać nić. Zerwać łańcuchy zła.
Rozjuszone emocje. Ukryte na dnie duszy.
Umysł lepki od przerażenia.
A dusza zbyt słaba.
A miłość, ta matczyna miłość starła się z niepokojem.
To brzemię! Tak wielkie brzemię!
Nawet miłość nie wymaże piętna.

Niesamowicie psychologiczne studium dziecięcej socjopatii, która w latach 50. była tematem tabu. Dogłębna, a przy tym poruszająca analiza natury zła u dziecka i moralny dylemat rodzica. Tutaj od napięcia drżą słowa. Ten dreszcz na skórze aż iskrzy. Niepokój się wylewa, wypływa. Że to dziecko. Tylko dziecko! Czy gen zła można odziedziczyć? Czy rodzimy się źli lub dobrzy? A może zło przychodzi z czasem?
Zapadłam się w tej historii. Mocno. Dosadnie. Cóż to były za emocje! Polecam. Najmocniej.