Stella. Pragnienie wolności recenzja

Żądza zemsty przelana krwią rodzi się.
Rozpala. Rozgrzewa. Zespala zmysły.
Mrok rozprzestrzenia całuny.
Rozpycha się natrętnie i głęboko chce osiąść.
To, co złe nakręca, nęci i kusi.
Ciemność nie wybiera słabych.
Zakleszcza się w zbrukanym umyśle.
Karmi się duszą odporną na wyrzuty.
Wydrapuje niej wszystko, co dobre.
Zostawia tylko bezlitosne, ciemne zaułki.
Rozdeptane są ścieżki mroku.
A kroczyć nimi, to czuć życie.
Psychopatka rośnie w siłę.
Kołowrotek się nakręca.
W głowie wiruje. Szuka ujścia.
A ujście to cięcie. Czyjaś krew. I strach.

Tamte chwile odchodzą.
Są przebłyskami.
Wzrokiem dziecka, które widziało śmierć.
Beznamiętnie się przeciskają.
Dzieciństwo niesie zadrę.
Zostawia ślad trwały.
Tamte obrazy są migawkami.
Jej głowę podsycają do działania.
Hardość rozpala zmysły.
Niezłomność kruszy wątpliwości.
Poczucie wyższości unosi się wysoko.
Myśli, które napędzają.
Dreszcze, które na ciele drżą.
Ból, który szuka wyzwolenia.
Dusza umazana chęcią odwetu.
I gdzieś w głęboko schowanych skrawkach,
tli się pragnienie czucia czegoś dobrego.
Mimo że pozornie brnie w nieodczuwanie.

Trzeci tom. Kolejne losy Stelli.
Psychopatki, która wzbudza ogrom emocji.
Tym razem wydostaje się z sideł szpitala psychiatrycznego, lecz wpada w kolejne.
Niezłomna i twarda.
Odbiera życia. Traci. I zyskuje.
Kusi, manipuluje i nie ma wyrzutów.
Ucieka w nieznane.
Powstała z bólu i tragedii.
Z powidoku trawiącego wspomnienia.
Jej koniec wykiełkuje poczuciem miłości.
Narodzeniem czegoś, czego nie chciała czuć.
A co przyjęła. I zrozumiała.
Zalążek miłości uczynił ją silniejszą.

To jest adrenalina jaką lubię. Czysta rozrywka, bez analizowania. Wciąga, wgryza się w skórę. Umysł Stelli fascynuje. Powoduje, że emocje drżą. A skóra pulsuje od napięcia. Ile zła może unieść ludzka dusza? Adrian Bednarek potrafi nadać kształt swoim psychopatom i nasycić ich emocjami. Potrafi sprawić, że można poczuć w jego książkach drżenie i ekscytację. Emocje z najwyższej półki, które długo zostają. Taka jest właśnie Stella.