Angelfall. Opowieść Penryn o końcu świata recenzja

Złe anioły?

„Wszystkie uczucia wpycham do sejfu i zatrzaskuję za nimi grube, trzymetrowe drzwi - na wypadek, gdyby któremuś zachciało się wydostać.”*

Od zawsze wierzymy, że jest coś, a może ktoś kto nad nami czuwa i dba o to by nie stało się nam nic złego. Niektórzy twierdzą nawet, że czują jakby ktoś nimi kierował i podpowiadał w trudnych momentach. Oczywiście mowa o aniołach, istotach, do których się modlimy i które uważamy za istoty bez skazy. Co byśmy zrobili gdyby prawda wyglądała inaczej? A gdyby tak tym boskim istotom nie zależało na ludzkim życiu, gdyby uważali nas za coś zbędnego i słabego?

Penryn jest nastolatką, która od jakiegoś czasu musi sama zadbać o rodzinę. Jej mama ma schizofrenię, a siostra jest niepełnosprawna ruchowo. Cała ta sytuacja nie byłoby może tak straszna, gdyby mogła liczyć na pomoc innych. Niestety w czasach, które nadeszły każdy może liczyć tylko na siebie. Na ziemi zapanował chaos oraz ciemność, a to za sprawą zejścia na ziemię aniołów, które zniszczyły świat jaki znała. Od tego momentu nastolatka stara się z dnia na dzień zapewnić rodzinie bezpieczeństwo, obawia się nie tylko zdradliwych aniołów, ale i ludzi. Gdy pewnego dnia wyrusza w drogę do innej kryjówki staje się mimowolnym świadkiem walki aniołów. Nie wiedzieć czemu pomaga temu, który jest atakowany. Niestety efektem jej działań jest porwanie Paige, młodszej siostry. Zdesperowana dziewczyna jest gotowa współpracować z najgorszym wrogiem, aby ją uratować. Czy Penryn uda się uwolnić siostrę? Jak potoczy się jej współpraca z wrogiem?

Na chwilę obecną na rynku wydawniczym książek o aniołach jest dużo i tak jak w przypadku innych powieści o istotach fantastycznych jedne są lepsze, a drugie gorsze. Zależy to od tego jak autor wykorzysta swoje możliwości. O „Angelfall” czytałam na długo przed premierą i muszę przyznać, że od razu zaintrygowała mnie wizja świata jaką przedstawiła Ee. Anioły, do których się modlimy i uważamy za ideały jako złe istoty? Tego jeszcze (chyba) nie było. Z drżeniem serca zabrałam się za lekturę tej publikacji, ale okazuje się, że mimo małych mankamentów nie było źle.

Pierwsze co mi przychodziło na myśl po kilkudziesięciu stronach to fakt, że nie da się tej książki przypasować do jednego gatunku, bo tak naprawdę znajdują się tu wszystkie. Mamy w niej trochę horroru, paranormal romance, postapokalipsy, dystopii no i oczywiście fantastyki. Do wyboru do koloru, mieszanka trochę niebezpieczna, ale tym razem udana. Spodobało mi się to jak Ee przedstawiła świat po ataku. Jak Toś słusznie zauważył jest on ukazany na zasadzie kontrastu. Zło i dobro, prawda i fantastyka, smutek i humor, prawdę mówiąc można byłoby wymieniać i wymieniać. Fajny pomysł przeistoczył się w fabułę, która z miejsca ciekawi. Autorka nie bawiła się w przydługie wprowadzenia i od razu przechodzi do rzeczy. Brutalność niektórych scen wywołuje dreszcze i niedowierzanie, że tak może się dziać. Opisy są rzetelne i bardzo obrazowe, jako, że mam dość dużą wyobraźnię niektóre sceny widziałam aż nazbyt wyraźnie. Jestem odporna na obrazy jak z horroru, ale tym razem mnie „ruszyły”. Ee szokuje i robi to dość skutecznie. Kolejnym plusem są postacie, które cechują się niebywałym spokoje oraz humorem, nawet w niebezpiecznych i trudnych momentach potrafili żartować. Każdy miał swoje poglądy oraz wartości i się ich trzymał.

Żeby nie było za słodko muszę wspomnieć również o minusach, które są dość widoczne. Po pierwsze mimo ciekawej fabuły, książka mi się strasznie dłużyła. Trudno było mi się za każdym razem na nowo wczytać i wczuć w historię. Nie wiem za bardzo jak mam to inaczej określić, ale treść wydawała mi się ciężka, pozbawiona tej lekkości, którą tak lubię. Chodzi mi tu o to, że niektóre książki czytają się niewiadomo kiedy i ze zdumieniem czytam ostatnie zdanie. W przypadku „Angelfall” byłam świadoma każdej przewróconej strony. Druga sprawa to jak na mój gust wszystko toczyło się zbyt szybko, w jednej chwili byłam w jednym miejscu, a za chwile w drugim, by zaraz być w trzecim. Nawet nie miałam kiedy przyswoić sobie tego wszystkiego. Druga sprawa to łatwość z jaką pokonują drogę do celu. Niby było tam jakieś niebezpieczeństwo, ale jestem pewna, że mogło być więcej przeszkód. No naprawdę, spodziewałam się czegoś bardziej… bo ja wiem… realnego? Bo to było za proste i wiało sztucznością.

„Angelfall” nie jest jednak złą pozycją, tak naprawdę ta książka jest bardzo dobra. Myślałam, że w trakcie pisania opinii wyjdzie mi, że chcę obniżyć jej ocenę, ale jednak nie. Podobało mi się to, że mimo tego całego (przepraszam za wyrażenie) syfu nadal jest miejsce na bezgraniczną miłość i poświęcenie względem rodziny. Oczywiście jest wątek miłosny, ale choć od razu domyśliłam się jaki będzie finał podobało mi się, że między dwójką bohaterów nie ma nagłego wybuchu namiętności. Jest za to napięcie i obawa, ale również drobne gesty i słowa, które ja jako czytelnik odbieram jako oczywistość, ale bohaterowie są niepewni tego co się dzieje. Rodzi się między nimi coś wspaniałego, powoli, bez fajerwerków. Ach ten mój romantyzm. Strasznie i się dłużyło czytanie, ale fabuła wciąga. Akcja toczy się szybko i czasem trudno za nią nadążyć, ale w ogólnym rozrachunku po przemyśleniu wszystkiego wydaje się być bardziej do przyjęcia. Losy bohaterów mimo wszystko wciągają, szczególnie na końcu powieści. Jestem bardzo ciekawa jak to dalej rozegra Susan Ee.

Autorka miała naprawdę dobry pomysł na serię i jeśli dalej będzie lepiej niż teraz ma szansę na stworzenie czegoś naprawdę godnego uwagi, czegoś co z czystym sumieniem będę mogła polecać. „Angelfall” to prawdziwa mieszanka gatunkowa, która może wywołać masę sprzecznych emocji. Nie mogę jej polecić konkretnej grupie odbiorców, bo się nie da. Wydaje mi się, że w przypadku tej pozycji każdy sam musi sobie wyrobić o niej zdanie. Ja, jeśli mam być szczera, nadal do końca nie jestem pewna tego wszystkiego.

*cytat pochodzi z książki „Angelfall” S. Ee