Zgliszcza recenzja

"Każdy nosi w sobie trau­mę. Przy­bie­ra ona roz­ma­ite kształ­ty i roz­mia­ry. Może być błaha i nie­mal nie wpły­wać na nasze życie, może też sta­no­wić prze­paść i zu­peł­nie zdo­mi­no­wać nasz byt. Od­dzia­ły­wać na wszyst­ko, co ro­bi­my, nawet kiedy wy­da­je się nam, że wcale tak nie jest."

To nie był świat, który znała, w którym mogła czuć się bezpiecznie. Powstał na zgliszczach tego, co dotąd było wszystkim. Roślinność niemal całkowicie obumarła, zwierzęta wyginęły. "Brud­na, dusz­na pu­stel­nia". Zanieczyszczone powietrze utrudniało swobodne oddychanie, stawiając ludzkość na skraju przetrwania. Musiała się przystosować, tak jak wszyscy, którzy pragnęli zachować choćby pozory normalności. Młodsze pokolenie miało w tym względzie łatwiej. Strata męża była kolejnym ciosem, ale Nina nie poddała się, dla syna, tylko on się teraz dla niej liczył. Innowacyjny program medyczny stanowił dla nich szansę na przetrwanie, choć wiąże się z dużym ryzykiem.

Ta książka różni się od dotychczasowych powieści autorki, które miałam okazję poznać. Zagrożenie przybiera nową formę – bardziej bezwzględną i nieuniknioną. Wizja świata, choć przerażająca, wydaje się zaskakująco prawdopodobna w obliczu postępujących zmian klimatycznych. „Człowiek, który sam dla siebie okazał się największym wrogiem. Kat i ofiara w jednym.” To zdanie jest zarówno prawdziwe, jak i niezwykle wymowne. Tylko od nas zależy przyszłość naszego środowiska. Fabuła nie tylko zwraca uwagę na te istotne kwestie, ale także skłania do refleksji. Główną narratorką jest Nina, samotna matka, która stara się zapewnić bezpieczeństwo swojemu dziecku. Poznajemy jej myśli, rozważania oraz problemy, z którymi się zmaga. Autorka maluje piękny portret bezgranicznej miłości do dziecka, ukazując jednocześnie wątpliwości i niepewności dotyczące przyszłości. Choć trudno mi postawić się w jej sytuacji, nie potrafiłam zrozumieć niektórych z zachowań, szczególnie w drugiej połowie książki. Zastanawiałam się, komu wierzyć, kto tak naprawdę jest tym „złym” i w którym kierunku podąży cała akcja. Fabuła rozwija się w spokojnym tempie, nie ma w niej zawrotnych zwrotów akcji, wszystko bardziej koncentruje się na przedstawieniu otoczenia, w którym przyszło żyć głównej bohaterce, jej odczuciach i szansie na przeżycie. Pojawia się jednak pytanie, czy ta pomoc rzeczywiście niesie ze sobą nadzieję na przyszłość, czy może to właśnie w niej czai się największe zagrożenie?