Żelazna Kraina recenzja

Dziękuję serdecznie Wydawnictwu Jaguar za egzemplarz!

Roiben zostaje nowym władcą Dworu Termitów, podczas gdy na horyzoncie czai się zagrożenie w postaci Królowej Silarial — jego dawnej ukochanej. Aby zapewnić bezpieczeństwo swojemu ludowi, musi zmierzyć się z Panią Jasnego Dworu, jednocześnie walcząc wciąż z żywym uczuciem, którym ją darzył. Tym samym odpycha od siebie Kaye, która nieopatrznie i pod wpływem chwili składa mu przysięgę, o której wolałaby najchętniej zapomnieć. Dokładniej mówiąc, Roiben powierzył jej niemożliwą misję do wykonania, którą zrealizuje i po wszystkim zostanie jego małżonką, albo zostanie na zawsze odrzucona i nie będzie mogła wystąpić przed jego oblicze. Mimo wszystko Kaye decyduje się podjąć wyzwania, dodatkowo próbując przywrócić życie siostrze, które jej skradła.

Zdecydowanie „Żelazna kraina” jest dobrym i ciekawym zakończeniem cyklu Elfy ziemi i powietrza. Holly Black sprawia, że historie, które wychodzą spod jej pióra, czyta się bardzo dobrze. Autorka sprawnie lawiruje między jedną intrygą a drugą. Doskonale prowadzi swoje postacie od początku do końca. Do tego idealnie łączy poprzednie części w całość i odpowiada na wszelkie pytania zadane w poprzednich tomach.

Kaye — jedną z głównych bohaterek polubiłam jeszcze bardziej niż w „Złej królowej”. Dziewczyna zdaje sobie sprawę ze swoich błędów i na wszelkie sposoby próbuje je rozwiązać. Nie poddaje się mimo porażek. Jest rozsądniejsza i na pewno sprytu jej nie brakuje. Roibena również poznajemy lepiej. Dowiadujemy się o więcej o jego przeszłości i skrywanych głęboko obawach, lękach i uczuciach. Dostrzegamy także, że potrafi być on okrutny, nieustępliwy, ale zarazem skryty. Ponadto w tej pozycji pojawiają się postacie z „Serca trolla”!

Akurat ja nie przepadam zbytnio za Cornym, a jest go tutaj o wiele więcej. Nie wszystkie kwestie dotyczące rozwiązania jego wątku mi się spodobały i znalazłabym parę „ale”.

W „Żelaznej krainie” dzieje się dużo. Ta część definitywnie jest najbardziej akcyjną z dwóch pozostałych. Mamy tutaj dworskie intrygi, walki i interesujące zagadki — rozwiązanie głównej mnie jednocześnie zaskoczyło i rozśmieszyło!

No i wiadomo, że świat elfów był super, przecież to Holly Black. Tutaj nie mogło nic pójść źle. Nie było go jednak wiele, ale każdy jego skrawek wprawiał mnie w zachwyt.

Co więcej, na końcu dostajemy cudowne opowiadanie o Luttie—Loo, w którym pojawiają się bohaterowie z trylogii Okrutnego księcia! Razem z małym chochlikiem wyruszymy na tajną misję!

Historia pozytywnie mnie zaskoczyła. Miała interesujące zwroty akcji. Była lekka i przyjemna. Szybko się ją czytało. Autora postawiła także na subtelny wątek homoseksualny.

Powtórzę to jeszcze raz: bardzo dobre zakończenie serii!