Żelazna Kraina recenzja

Holly Black to bardzo kapryśna autorka. Potrafi napisać powieść, od której ciężko się oderwać, ale też pisze takie, których czytanie męczy. Sięgając po kolejne jej książki, zastanawiam się, co czeka mnie tym razem. "Elfy ziemi i powietrza" to jej debiut i brałam to pod uwagę, gdy zdecydowałam się poznać historię Kaye i Roibena. Pierwsza część była dość mocno średnia, aczkolwiek zaciekawiła mnie, kilka razy rozbawiła i nawet miło spędziłam przy niej czas. "Serce Trolla", czyli część druga, opowiadała historię innych bohaterów i niestety mocno mnie znudziła. Była napisana słabo, bohaterowie byli nudni i irytujący, a akcja ciągnęła się jak flaki z olejem. Byłam zniechęcona, jednak nie lubię pozostawiać niedokończonych książek, dlatego sięgnęłam po "Żelazną Krainę".

Roiben został królem, a poddani składają mu przysięgę wierności. Mimo wyraźnej prośby by Kaye tego nie robiła, pixy podpuszczona przez inne elfy, oświadcza się Roibenowi. Ten wyznacza jej misję niemożliwą do wykonania, a póki jej nie wypełni, nie może się z nim zobaczyć. Jednocześnie królowa Kwietnego Dworu Silarial planuje przejąć Dwór Termitów. Czy Roibenowi uda się pokonać swoją była władczynie i obronić swoich poddanych? Czy Kaye wypełni misję, która wydaje się być niewykonalna? I właściwie dlaczego Roiben wyznaczył jej to zadanie i tym samym odciął od siebie? Podczas czytania zastanawiałam się, w co autorka nas pakuje i jak zamierza rozwiązać te wszystkie problemy. Muszę przyznać, że zrobiła to w bardzo pomysłowy sposób, który nie był pozbawiony logiki i był zgodny z obowiązującymi w stworzonym świecie prawami.

Porównując "Żelazną Krainę" do "Serca Trolla" można odnieść wrażenie, że pisały to dwie różne osoby. Poziom tych dwóch książek jest zupełnie różny na korzyść tomu trzeciego. Ostatnią część trylogii czyta się z przyjemnością. Bardzo dużo się dzieje, a styl autorki stał się płynny, przestał męczyć. Opisy są krótkie, ale dokładne, świetnie wpasowane w narrację. W opowieści przeplatają się dwa światy - ludzi i elfów - i w końcu nie miałam wrażenie, że zderzają się one ze sobą i wzajemnie odpychają.

Po zakończeniu głównej powieści, w książce mamy jeszcze dodatkowe opowiadanie o misji specjalnej chochliczki Lutie-Loo. Jest ono dość krótkie i przyjemnie się je czyta. Pojawia się w nim również Najwyższy Dwór, znany z "Okrutnego Księcia". Dla tych, którzy już czytali drugą trylogię, jest to miłe wspomnienie znanych już bohaterów, natomiast jeżeli ktoś historię Cardana i Jude ma jeszcze przed sobą, jest to idealne wprowadzenie.

"Żelazna kraina" to zdecydowanie bardzo dobre zakończenie dość słabej historii. Mimo że ostatni tom przyciągnął mnie do siebie i sprawił, że miło spędziłam przy nim czas, nie mogę zapomnieć o poprzednich częściach, które niestety nie były najwyższych lotów.