Żelazna Kraina recenzja



Podczas pisania recenzji książki Holly Black “Serce trolla” czułam frustrację, ponieważ znając twórczość autorki dziwił mnie to jak bardzo można zepsuć dobrze zapowiadająca się historię. Raz czy dwa zerknęłam na recenzje kolejnego tomu “Żelazna kraina” i liczyłam, że w końcu powrócimy do historii Roibena i Kaye i w końcu będzie lepiej, cykl Elfów Ziemi i Powietrza otrzyma godne zakończenie historii. Z jednym się nie myliłam, autorka powróciła do nowego Króla Dworu Termitów i jego dziewczyny Kaye, ale poważnie zastanowiłabym się czy ich historia otrzymała godne zakończenie, prędzej stwierdziłabym, że Holly uciekała z topiącego się statku, ratując co się da. Jestem jednego pewna, gdybym rozpoczęła swoją przygodę z twórczością Holly Black od tego cyklu, ciężko byłoby mnie przekonać do przeczytania innych jej książek. Holly Black jest pełna niespodzianek i mam na uwadze cały czas fakt, że jest to jej debiutancka seria, lecz jednak nie przypadła mi do gustu.

Roiben został władcą Dworu Termitów, staje w obliczu wojny między nim a jego dawną ukochaną-Silarial, królową Jasnego Dworu. Jego obecna ukochana za to mierzy się z trudem adaptacji w nowej rzeczywistości. Od chwili, w której dowiedziała się skąd tak naprawdę pochodzi i kim tak naprawdę jest, jej myśli krążą w koło przynależności, nie czuje, że należy do świata ludzi, lecz również nie czuje, że należy do magicznego świata elfów. W dniu koronacji Roibena podpuszczona przez niecne elfy dopuszcza się czynu, który oddzieli ją od ukochanego. Czy wojna dojdzie do skutku? Czy Kaye znajdzie odpowiedzi i będzie mogła w końcu być szczęśliwa u boku Roibena?

Ze wszystkich postaci, które przewinęły się przez cały cykl Elfów Ziemi i Powietrza, najbardziej zaintrygował mnie Corny. Młody, zagubiony człowiek, który na początku pragnął “czegoś” zaznać, gdy to otrzymał pragnął władzy, a gdy ją osiągnął zaznał spokoju. W końcu z mrocznego i dość przerażającego chłopaka zmienił się w młodzieńca, który szuka swojego miejsca na ziemi, miłości i rozumienia. Nie mogę powiedzieć, że go polubiłam, prędzej zaciekawiła mnie jego przemiana.

Najbardziej zdziwiło mnie to, że wprowadzona w poprzednim tomie historia Val nie miała sensu, nic nie wniosła w ostatnim tomie, jej wątek wydaje się wepchnięty na siłę i na pewno nie zasługiwał na osobny tom.

Sama Kaye za to nic się nie zmieniła, nadal odrobinę irytuje swoją infantylnością, dziecinnością i głupim wpychaniem się w największe niebezpieczeństwo. Dodajmy do tego miłość do Roibena, wzięta dosłownie z powietrza i mamy najbardziej denerwujący związek, który nie ma prawa bytu.

Zakończenie powinno mnie wbić w fotel, dać coś za co chciałabym sięgnąć po kolejne książki autorki, a dał mi irytacje i ból głowy. Książkę przemęczyłam i cieszę się, że ją zakończyłam.