Zdarzyło się dwa razy recenzja

W Sagas deszcz martwych ptaków obudził funk­cjo­na­riusza żan­dar­me­rii Gabriela Mo­sca­to. Mężczyzna zatrzymał się w hotelu, szukając córki, Julie, która zaginęła przed miesiącem. Budzi się jednak w innym pokoju starszy o dwanaście lat. Nie pamięta, co się działo przez te lata, nie rozpoznaje w lustrze własnej starszej twarzy. Partner Paul La­cro­ix nie odbiera, numer żony nie istnieje. Urzę­dowo jest Wal­te­rem Guf­fi­nem.

Kapi­tan Paul La­cro­ix, wraz z córką, żandarmką Lo­uise, zostają wezwani na miejsce znalezienia zwłok młodej kobiety, gdy dzwoni do niego były partner, Gabriel. Rozmówca nie pamięta, że lata temu doszło między nimi do scysji, po której nie utrzymują kontaktu. Od momentu, gdy się spotykają ponownie, Paul wychodzi poza ramy śledztwa, który uruchamia groź­ny mecha­nizm spirali kłamstw.

Lubię zawiłe, skomplikowane fabuły, ale ta to istny majstersztyk. Węzeł gordyjski, który wydaje się być nie do rozwiązania. Wielowątkowa, wielowymiarowa historia, która poraża okrucieństwem. Ośmielę się stwierdzić, że nie czytałam tak makabrycznej powieści. Nie jest to kwestią krwawych, brutalnych opisów, a mroku zwyrodniałego, zdeprawowanego do szpiku umysłu zabójcy. Bestialski umysł, który przez poczucie bezkarności posuwa się coraz dalej, przekraczając wszelkie granice moralności, przyzwoitości, a nawet człowieczeństwa.
Powieść to nieprzenikniona, kilkusetstronicowa zagadka, której rozwiązanie przynosi kolejną zagadkę. Zagadka, w której czytelnik może znaleźć rozwiązanie poprzedniej, zawartej w "Manuskrypcie niedokończonym". W posłowiu autor zawiera podpowiedź, która jest kolejną zagadką. Mnie nie udało się jej rozwiązać. Powieść zmusza czytelnika do zaangażowania szarych komórek. Cofałam się kilkukrotnie, w pełnym skupieniu starałam się nie uronić żadnej podpowiedzi, których w tekście jest zaszytych całe mnóstwo. Finalnie udało mi się pojąć zawiłą intrygę. Nawet "od autora" nie ma klasycznej formy. Jedno posłowie to kolejna zagadka i podpowiedź, druga zawiera alternatywne rozwiązanie "Manuskryptu niedokończonego", które czytelnik może przeczytać lub pozostać przy wersji oryginalnej. Dlatego, by mieć pełen obraz historii lepiej zacząć właśnie od "Manuskryptu nieograniczonego". "Zdarzyło się dwa razy" można czytać osobno, ale z obiema książkami frajda jest większa.
Atutem jest też przeniesienie kilku rozdziałów do Polski.

"Sztuka i mord"... Pogmatwanie z poplątaniem... Dla mnie wyborne. Szkoda, że skala nie przewiduje większej ilości gwiazdek.