Luonto recenzja

       Luonto  powieść, która zaskakuje, szokuje i pozwala nam spojrzeć na pewne sprawy
z dystansem.  Po książkę Melissy Darwood sięgnęłam dzięki  booktourowi, w którym wzięłam udział. 

    Luonto - opowiada historię Chloris, nastolatki, która poszukuje swojego miejsca w świecie. Jej rodzice są naukowcami, ich całym światem jest nauka i doświadczenia. Chloris buntuje się ich światu, nie ma własnego. Własne to doprowadza ją do miejsca, w którym się gubi. Na ratunek przychodzi jej Gratus - chłopak, który jest homanilem. Jest pół-człowiekiem, pół-zwierzęciem. Chloris dołącza do jego świata, do Luonto, które jest miejscem niezwykłym, ludzie żyją w nim w harmonii z naturą, ze zwierzętami. 

   Książka pochłania, zjada nas w całości. Jednego wieczoru usiadłam i nie mogłam się oderwać nawet na chwilę. Przeczytałam ponad połowę książki. Resztę pochłonęłam następnego dnia.  Świat, który wyczarowała autorka przypomina biblijny Raj, w którym ludzie i zwierzęta żyją w harmonii. Sama miałam ochotę znaleźć się w tym miejscu razem z bohaterami, którzy są bardzo dobrze wykreowani. Nie ukrywam jednak, że trochę brakowało mi pociągnięcia wątku drugoplanowych postaci.  

    Autorka poruszyła w książce kilka bardzo ważnych tematów, w fantastycznej historii mieści się wiele mądrości i zaproszenia czytelnika do tego by popatrzył wokół siebie, na swoje nawyki, zachowania i to jak patrzy na naturę. Luonto namawia nas do tego żebyśmy żyli w prawdzie i w zgodzie z naturą. 

Bardzo mądra książka, którą warto przeczytać!