Luonto recenzja

Pragnę zacząć od informacji, że autorka idealnie w swoich książkach potrafi połączyć rzeczywistość ze światem fantastycznym, a tak dobrze wykonany zabieg momentami sprawia, że człowiek przy czytaniu ma typowy mindfuck.
Z początku myślałam, że będzie to historia zakazanej miłości w tle ze zbliżającym się końcem świata, ponieważ główna bohaterka zakochuje się w Homanilu, Gratusie (Homanile żyją pod ludzką postacią, lecz gdy do głosu dochodzą silne emocje, ulegają przemianie w zwierzęta, mieszkają w Luonto, które jest odpowiednikiem biblijnej arki), jednak szybko przekonałam się, że ich historia miłosna tak naprawdę nie gra głównych skrzypiec, bo jedną z głównych rol w tej książce odgrywa Matka Natura.
Zastanówcie się, ile ludzi właśnie w tej chwili zanieczyszcza środowisko, jak dużo spalin sprawia, że jakaś rzadka roślina właśnie obumiera, ile gatunków zwierząt jest coraz bliżej wymarcia? Żyjemy w ciągłym biegu i nawet nie zauważamy, jak bardzo wszystko zmienia się wokół nas, jak bardzo niszczymy nasz świat, a niszcząc go, zabijamy samych siebie. A co jeśli nasza ukochana Ziemia w pewnym momencie zbuntuje się i powie STOP!, bo będzie miała dość niszczenia jej i zabijania tego, co należy do niej!
„-Po co mi to mówisz, skoro i tak nigdy nie będziemy razem?
-A po co oddychasz, skoro i tak kiedyś umrzesz?”
Ten cytat dał mi do myślenia i po przeczytaniu tej książki, stwierdziłam, że większość ludzi chyba uważa, że po co dbać o Ziemię, skoro i tak każdy z nas umrze. Myślę, że w głębi duszy niektórzy z nas czują siłę do walki z naszymi śmiertelnymi dla wszystkich przyzwyczajeniami, to jednak mają tę świadomość, że tak naprawdę są zbyt leniwi, by cokolwiek zmienić.
Dodam jeszcze, że czytałam tę książkę jakiś czas temu, kiedy Matka Natura dawała o sobie znać (tsunami, trzęsienia ziemi czy erupcje wulkanu) i książka wpłynęła na mnie ze zdwojoną siłą (kto czytał, wie, o co chodzi).
LUONTO daje do myślenia i to bardzo! Właściwie wszystkie książki Melissy takie są i czasami nieźle mieszają w głowie, ale tutaj to ma pozytywny przekaz, mimo że nie do końca jest to coś pozytywnego.
Zakończenie tak mocno wbija w fotel, że nie możesz pozbierać się przed kilka dni, nie mówiąc już o zaśnięciu w nocy (dobra rada, nie kończcie jej wieczorem).
Uważam, że każdy powinien sięgnąć po Luonto!! I jedyne co mnie zastanawia, to, to, dlaczego o tej książce nie jest głośno? Może ludzie nie są gotowi się z tym zmierzyć?