Zanim zobaczymy Neapol recenzja

Ponownie spotykamy się „Pod wspólnym niebem” z trzema przyjaciółkami, których internetowa przyjaźń przerodziła się w tą prawdziwą, w rzeczywistym życiu. Mogą liczyć na swoje wsparcie w każdej sytuacji, choć jak to wśród przyjaciółek i w ich relacjach czasem iskrzy.

Po drugim tomie „Zanim zobaczymy Neapol” mogę już stwierdzić, że autorka wyłamała się z jakichkolwiek schematów, tworząc historie kobiet tak różne, jak odmienni mogą być ludzie i ich charaktery. Spoiwem jest tu ich emocjonująca, żywa przyjaźń i codzienne internetowe rozmowy pełne humoru i pikanterii.

Danka z wygody funkcjonuje przy boku męża, akceptując jego brak szczerości i żyjąc od jednego okresu zainteresowania z jego strony do drugiego. Czy ponad dwadzieścia lat po ślubie wygrywa przyzwyczajenie, niechęć przed zmianą, utratą dotychczasowego standardu życia? Czy jej bierną postawę należy tłumaczyć traumatycznym zakończeniem poprzedniego związku, czy może zwykłym wygodnictwem?

Kiedy Janusz zaczyna wykonywać dziwne ruchy na ich koncie, Danka decyduje się zatrudnić detektywa. A gdy pewnego dnia jej mąż znika bez słowa wyjaśnienia, sfrustrowana i zraniona kobieta musi zacząć radzić sobie sama. Znajduje wsparcie przyjaciółek i niespodziewanie sympatycznego sąsiada.

Jeśli wydaje Wam się w tej chwili, że wiecie w którym kierunku potoczy się dalsza opowieść, wierzcie mi, że bardzo się mylicie. Z kolejnych stron wyłania się historia mroczna, pełna skrywanych latami tajemnic, z zakończeniem tak szokującym, że ciąg dalszy chciałabym poznać teraz, natychmiast!

Historia, która pokazuje, jak ważna jest szczerość i zaufanie w związku i jak łatwo jest wplątać się w coś, co może zniszczyć całe życie.

Prócz emocjonujących perypetii Danki, na drugim planie przebija historia Zosi i Filipa, której rozwoju byłam niezmiernie ciekawa, szczególnie biorąc pod uwagę, jak skończyła się część pierwsza. Autorka na szczęście nie zostawia czytelnika bez odpowiedzi.
Ta historia budzi zupełnie odmienne emocje, niż losy Zosi. Jest w niej więcej mroku, namiętności, ale i wzruszeń. Po tak niespodziewanym zakończeniu, które może przyprawić o palpitacje serca, z niecierpliwością wyczekuję już kolejnej części z losami Irminy „Jutro pokochamy Rzym”.
Jeśli lubicie nieoczywiste powieści obyczajowe, z odpowiednią dozą emocji i humoru, to koniecznie sięgnijcie po tę serię.