Zanim zobaczymy Neapol recenzja

Całkiem niedawno zachwyciła mnie powieść Magdaleny Kołosowskiej „Kiedyś dogonimy Paryż”. Była to pierwsza część cyklu „Pod wspólnym niebem”. Prawdziwa, pełna emocji i realizmu skradła moje serce. Nie mogłam doczekać się kontynuacji i kolejnego spotkania z Zosią, Danką i Irminą. Na szczęście nie musiałam długo czekać, bo 12 października miała premierę kolejna część „Zanim zobaczymy Neapol”.

Ta część jest jeszcze bardziej emocjonująca. Dzieje się tu znacznie więcej, do głosu dochodzi niepokój i obawa o losy jednej z bohaterek. O los Danusi, kobiety dzielnej i na pierwszy rzut oka szczęśliwej, a jednak pełnej bólu i samotności. Jej życie nie było usłane różani. Od dzieciństwa borykała się z mniejszymi lub większymi dramatami. Choroba nowotworowa, uzależnienie męża, problemy w pracy, to tylko niektóre problemy, które zatrzęsły życiem Danki. Zdeterminowana postanowiła się z nimi zmierzyć, ale czy aby nie jest, za późno?

Czytając o perypetiach Danki, nie mogłam oprzeć się wrażeniu, że znam tę kobietę. Jest taka prawdziwa, że wprost czułam przy sobie jej obecność, słyszałam głos i przesiąkłam jej emocjami. Nie często mi się to zdarza, ale w przypadku Danki to przyszło samo. Myślę, że jest to zasługa Pani Magdaleny, która potrafi przekazać czytelnikowi wszystko to, co czuje bohaterka i to w taki sposób, by się nad tym zatrzymać i zastanowić. Nie ma nic lepszego, od książki, która wywołuje falę emocji i zmusza do myślenia.

Choć to z pozoru to lekka, momentami zabawna opowieść o przyjaźni, to nie brakuje w niej trafnych spostrzeżeń dotyczących życia. Ta książka uświadamia nam, że każdy jest inny, ma swoje potrzeby, przemyślenia i doświadczenia. Takie różnice mogą popsuć doskonałe relacje z innymi, ale najważniejsze jest to, by nad nimi zapanować i nie niszczyć tego co piękne. Między przyjaciółkami też w pewnym momencie dochodzi do zgrzytów i rozluźnienia relacji. Musi upłynąć trochę czasu, by zrozumiały, że nie ma nic cenniejszego do prawdziwej przyjaźni.

"Zanim zobaczymy Neapol" to historia, przy której można się uśmiechnąć, popłakać, podumać i spojrzeć na swoje życie z innej perspektywy. Jeśli jakimś cudem nie znacie jeszcze cyklu „Pod wspólnym niebem”, to gorąco Wam polecam. Jestem pewna, że go pokochacie. Ja już wypatruję kontynuacji.