Dywan z wkładką recenzja

Nie jestem jakąś wielką fanką komedii kryminalnych (choć królową będę czytać po wsze czasy :D), jednakże od czasu do czasu, dla rozluźnienia chętnie przeczytam. Inspiracji szukam u innych bookstagramerów, gdyż ja za bardzo nie orientuję się i zdaję się na ich polecenia. O Marcie Kisiel niestety nie słyszałam, a szkoda, bo czytając tę książkę, uśmiałam się momentami po pachy.

Teresa, nasza główna bohaterka, jest mamą dwójki dzieci, bardzo rezolutnej nastolatki i syna, który całe dnie i noce spędzałby najchętniej, grając w Minecrafta. Jej mąż pewnego dnia dokonał interesu życia, a mianowicie kupił dom na wsi. Wiecie, sielsko anielsko. Wstajemy z kurami i z nimi chodzimy spać. Do tego kawka na tarasie i żyć nie umierać. Takie to wyobrażenie miała Teresa. A co dostała? Dom, który wymaga jeszcze wielu nakładów (a pan mąż, zanim za coś się weźmie, to wiecie...), zamiast pięknego jeziorka, grzęzawisko, które zapełnia się wodą tylko podczas ulewy. I oczywiście! Brak internetu, co dla księgowej pracującej zdalnie to dramat w pięciu aktach. Nie wspominam o chłopaku, który musi budować i zdobywać, bo inaczej świat może ulec zagładzie...

Na domiar tego wszystkiego przyjeżdża teściowa, która jest trzykrotną wdową, ale wigoru i pomysłów to ma tyle, że mogłaby 10 osób obdarzyć. Namawia synową na trening (bo nasza Tereska, to piękna kobieta o Rubensowskich kształtach) i podczas "treningu" natrafiają na dywan z wkładką właśnie. Wkładką jest sąsiad, a dywan pochodzi z garażu Trawnych. No i teraz to się zaczyna. Obie kobiety, zaczynają prywatne śledztwo, a śledztwo to u niejednego śledczego spowodowałoby stan przedzawałowy.

W tej komedii pomyłek i zagmatwań wszystko jest na plus. Wyraziste postaci. Trup znany, ale morderca poszukiwany. Dzieci pyskate i wielce mądre. Mąż, który nigdy nie ma o niczym pojęcia i nic nie widzi. I ta oczywista, acz bardzo nagła przyjaźń pomiędzy dwoma kobietami, co jak wiadomo, nie za często bywa. Sytuacji, kiedy wszystko może ulec zgładzie i wyjść na jaw jest kilkadziesiąt. A najlepsze jest to, że kiedy ty prowadzisz śledztwo "incoguto", to wiadomo, że dzieci bardzo szybko spostrzegą, iż tu coś na pewno nie gra i bardzo będą chciały się dowiedzieć, o co chodzi.

Książka bardzo fajna na zastój czytelniczy, na leniwe popołudnie, na poprawę humoru. Idealna, lekka i wprawiająca w dobry nastrój. Czego chcieć więcej?