Zanim wystygnie kawa recenzja

O dumie, która nie pozwala wypowiedzieć uczuć. O chorobie, która zmusza bliskich do poświęceń. O żałowaniu swojej upartości i odnalezieniu drogi do domu. O ofiarowaniu życia i wdzięczności. Stracie i miłości.

Niewielka kawiarnia Funiculi Funicula to miejsce odwiedzane przez garstkę stałych klientów. Lata temu słynęła z przenoszenia w czasie, ale legenda osłabła i sława przeminęła. Dzięki temu miejsce to stało się ostoją dla ludzi zagubionych, poszukujących i znajdujących. Dla nieznajomych, którzy przeżyli trudne chwile w swoim towarzystwie, co dało początek pięknym przyjaźniom. I dla ludzi, którzy rok po roku stawali się sobie coraz bliżsi.

„Niezależnie od tego, z jakimi trudnościami zmierzą się ludzie, zawsze odnajdą w sobie siłę, by je przezwyciężyć. Potrzeba do tego tylko serca. A jeśli to krzesło jest w stanie odmienić czyjeś serce, to jego istnienie zdecydowanie ma sens."

„Zanim wystygnie kawa" swoją formą przypomina zbiór czterech opowiadań składające się na powieść. Każdy rozdział to bowiem odrębna historia, choć łączą się one w jedno. Zabieg nietypowy, nadający całości klimatu. Klimatu, którego w książce nie brakuje.

Stara kawiarnia, gdzie udogodnienia elektryczne są obecne, ale nie ma ich nadmiaru. Dźwięk filiżanki, która uderza o spodek położony na drewnianym blacie. Tarcie o krzesło sukienki i szelest przewracanych stron gazety. Zapach świeżo zaparzonej kawy. Czytelnik wszystko to czuje swoimi zmysłami i buduje to klimat na granicy jawy i snu. Jest przytulnie, ale nie do końca zwyczajnie czy codziennie. W powietrzu czuć jakąś moc i trudno określić, czy chodzi o krzesło, które przenosi w czasie, czy o emocje ludzi i ich codzienne troski, które w kawiarni znajdują ukojenie.

Lubię prozę japońskich autorów. Ma w sobie coś specyficznego. Coś, co wyróżnia ich na tle pisarzy europejskich czy amerykańskich. Oczywiście uogólniając. Lubię ich prozę, a jednak jestem z nią często na dystans. Czytam, podoba mi się, ale nie wchodzę w nią tak mocno jakbym chciała. Sprawia to, że tytuły takie jak ten, który stworzył Toshikazu Kawaguchi, podobają mi się, a jednak nie pochłaniają mnie emocje, jakie kolejne zdania powinny mi dać. Czerpię przyjemność z lektury, ale nie tonę w niej, a ogromnie lubię to robić.

Tytuł dobry, ale pozostający na dystans z moim sercem. Z cudownym klimatem, który zachwycał mnie strona po stronie. Barwnymi bohaterami kreślonymi z uwagą i różnorodnymi problemami, którym musieli stawić czoła. Z garścią magii i tajemnicą unoszącą się w powietrzu. Oto czym jest ta książka.

przekł. Joanna Dżdża